Ποιοι θέλουν αξιωματικούς κολαούζους;

Μια παραίτηση ανώτατου Αξιωματικού της Ελληνικής Αστυνομίας είναι είδηση όταν συνοδεύεται από ερωτηματικά που σχετίζονται με την υπηρεσία και δεν είναι φυσικά είδηση όταν οι λόγοι της παραίτησης έχουν προσωπικά ελατήρια. Αν πιστέψουμε τις ειδήσεις, ο ταξίαρχος Αποστόλης Αλαμάνας υπέβαλλε ξαφνικά σήμερα την παραίτηση του από τη θέση του υποδιοικητή Οικονομικού Εγκλήματος, στην οποία είχε τοποθετηθεί πριν από ένα μήνα, ενώ είχε διατελέσει και διευθυντής της ίδιας υπηρεσίας. Η ευκολία με την οποία παραιτείται ή ξεπαραιτείται ένας Αξιωματικός της αστυνομίας τα τελευταία χρόνια, έχει προκαλέσει έντονο προβληματισμό στους ίδιους τους Αξιωματικούς που έχουν ξεφύγει από τα κατεστημένα υπηρεσιακά δεσμά και βλέπουν πιο επαγγελματικά την καριέρα τους.

Ένας από αυτούς είναι και ο πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, Α/Α΄ ΔΡΑΓΟΥΔΑΚΗΣ Αναστάσιος, ο οποίος δημοσιοποίησε τις απόψεις του κατακρίνοντας δουλείες, εξαρτήσεις και χρόνιες υπηρεσιακές αγκυλώσεις. Το άρθρο του καταπιάνεται με όλο το φάσμα της υπηρεσιακής πορείας ενός αξιωματικού, από τη σχολή μέχρι την δοκιμασία του σε μάχιμες υπηρεσίες. Λέει πράγματα γνωστά και στην ηγεσία, αφού επιφανή στελέχη της όταν ήταν σε χαμηλότερα κλιμάκια, τα ίδια έλεγαν. Τι συμβαίνει λοιπόν κι ενώ όλοι γνωρίζουν, μετά από ένα σημείο παριστάνουν τους ανήξερους για το «φόνο»;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και όσα κακώς κείμενα αποκρύπτονται επιμελώς από τους «παπαγάλους». Με μια υπενθύμιση, που πολλοί παραβλέπουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν σχηματίσει κυβέρνηση, υπόσχεται ότι θα βάλει στα συμβούλια κρίσεων των αξιωματικών για λόγους διαφάνειας και εκπροσώπους συνδικαλιστές. Λέτε να είναι αυτό η λύση ή θα γελάσει κάθε πικραμένος;

Είκοσι (20) χρόνια σχεδόν μετά την καθόλα ορθή απόφαση των τότε κυβερνώντων να εντάξουν το καθεστώς εισαγωγής των ιδιωτών αλλά και των προερχομένων από το Σώμα (για τη Σχολή Αξιωματικών) στις Αστυνομικές Σχολές, μέσω του αδιάβλητου συστήματος των Πανελληνίων Εξετάσεων, [μολονότι έκτοτε έχουν διορθωθεί αρκετά κακώς κείμενα και άλλες επικρατούσες κακόσχημες νοοτροπίες στους κόλπους του Σώματος με τη καθοριστική βέβαια συνδρομή του συνδικαλιστικού μας κινήματος], δυστυχώς δεν έχει απαντηθεί στην πράξη το κεντρικό ερώτημα που απασχολεί έντονα την πλειοψηφία των σημερινών αξιωματικών της Αστυνομίας: το κατά πόσον αυτή η επιλογή τους να γίνουν δηλαδή αξιωματικοί και στελέχη του Σώματος, με βάση το αρχικό κριτήριο αξιολόγησής τους, συγκρινόμενων των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων της εργασίας τους, συνεχίζει-παραμένει με την πάροδο των χρόνων να θεωρείται ορθή.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως για όλους αυτούς τους επιτυχόντες της Σχολής Αξιωματικών ΕΛ.ΑΣ., των οποίων οι βαθμολογίες αποτελούσαν διαβατήριο εισόδου για το 95% των ανωτάτων πανεπιστημιακών σχολών αλλά και των λοιπών ονομαζόμενων παραγωγικών σχολών, που τελικά προτίμησαν τη συγκεκριμένη επιλογή, πέραν από τη αγάπη τους για την Αστυνομία λειτούργησε-συνετέλεσε καταλυτικά ως δέλεαρ η ατομική φιλοδοξία και η επίτευξη  επαγγελματικής σταδιοδρομίας και εξέλιξης, μιας καριέρας δηλαδή εντός του συγκεκριμένου οργανισμού, πράγμα απολύτως θεμιτό και αποδεκτό.

Κατά συνέπεια αυτών, για να απαντηθεί το παραπάνω εύλογο ερώτημα της επαναξιολόγησης της ορθότητας της επιλογής, πρέπει να προηγηθεί προσπάθεια προσέγγισης, καταγραφής και ανίχνευσης της σημερινής υπηρεσιακής εργασιακής πραγματικότητας των αξιωματικών της Αστυνομίας συνδυαστικά της έννοιας του όρου «καριέρα» και του βαθμού πλήρωσης των προϋποθέσεων που τη διαμορφώνουν, με την βοήθεια και του σύγχρονου management.   Πέρα όμως από κάθε λογής ορισμό που θα μπορούσε κανείς να προσδώσει κατά την εννοιολογική προσέγγιση του συγκεκριμένου όρου, αναμφίβολα η «καριέρα» είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα ακόλουθα στοιχεία:
1.    τις αυξημένες οικονομικές απολαβές των στελεχών αντικειμενικά αλλά και συγκριτικά με το λοιπό προσωπικό :
Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Το σημερινό μισθολόγιο, παρωχημένο και άδικο, όχι μόνο δεν κινείται σε αυτή την λογική, αλλά αντιθέτως πριμοδοτεί δυσανάλογα τα χρόνια υπηρεσίας και παραγκωνίζει το αξίωμα και τη θέση του Διοικητή – Διευθυντή Υπηρεσίας κατατάσσοντας τους Αξιωματικούς της Αστυνομίας στα πιο κακοπληρωμένα στελέχη. Σε αυτό το σημείο δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το χρηματικό μέγεθος του επιδόματος Διοίκησης ισότιμου φιλοδωρήματος άλλων κλάδων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που προσβάλει ευθέως την αναγνώριση του έργου των στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. ειδικά σε συνάρτηση με τις ευθύνες και την υπερεργασία που τους επιφορτίζει.
2.    τον σεβασμό της προσωπικότητας των στελεχών και η αξιοσύνη στο πρόσωπό τους
Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Δυστυχώς η απαξίωση των Αξιωματικών, τόσο με την ανυπαρξία καθορισμένου εργασιακού ωραρίου σε συνδυασμό με την 24ωρη κατάσταση ετοιμότητας που γίνεται εύκολα «επιστροφή στην υπηρεσία», με την ανάθεση υπερμεγεθών - δυσανάλογων ευθυνών, αλλά και με την έντεχνη μετάθεση πολιτικών ευθυνών στην πλάτη τους που πολλάκις μετατρέπονται σε πειθαρχικές  ή ποινικές, όχι μόνο δεν διαμορφώνουν περιβάλλον προστασίας και αξιοσύνης αλλά αντιθέτως θυματοποίησης, που τους συνθλίβει και τους απομυζά υπηρεσιακά. 
3.    την εμπιστοσύνη και την ανάθεση βασικών εξουσιών στα στελέχη
Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Σήμερα, με εξαίρεση    την ανώτατη φυσική ηγεσία, οι υπόλοιποι αξιωματικοί-στελέχη του Σώματος περισσότερο αποτελούν γρανάζια υλοποίησης καθορισμένων διαταγών χωρίς δυνατότητα ευελιξίας, διαφοροποίησης που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις σε τοπικές κοινωνίες να έχει καλύτερα αντεγκληματικά αποτελέσματα με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και εξειδικευμένες αστυνομικές δράσεις, γεγονός που σημαίνει σημαντικό περιορισμό του εύρους των διοικητικών τους εξουσιών και δυνατοτήτων.
4.    την αντικειμενική αξιολόγηση και περαιτέρω βαθμολογική ανέλιξη του στελέχους
Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Δεν υπάρχει     αντικειμενικό κριτήριο (σύστημα) αξιολόγησης κρίσεων προαγωγών ειδικά για τους ανώτατους Αξιωματικούς, πράγμα που μοιραία οδηγεί στην πολιτική χειραγώγηση των ίδιων αλλά και του σώματος κατ’ επέκταση. Επιπρόσθετα, αναφορικά με τις λοιπές προαγωγές των Αξιωματικών μοναδικό κριτήριο είναι η συμπλήρωση απαιτούμενου χρόνου παραμονής στο βαθμό, γεγονός που δεν κινητοποιεί το ενδιαφέρον για συμπλήρωση και άλλων προσόντων πχ εκπαιδεύσεις κλπ   
5.    την κινητοποίηση μέσω της συγκεκριμενοποίησης μοχλών-κινήτρων εργασιακής απόδοσης

 Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Η μεγαλύτερη «γάγγραινα» και εστία κάθε μορφής υπηρεσιακής παθογένειας βρίσκεται ακριβώς εδώ! Η αδιαφορία σημαντικού μέρους του προσωπικού οφείλεται στην παντελή έλλειψη κινήτρων απόδοσης και εργατικότητας, σε σημείο που ορισμένες φόρες πριμοδοτείται ο αδιάφορος και αναποτελεσματικός. Σε αυτό συντελεί και το απαρχαιωμένο σύστημα βαθμολόγησης του προσωπικού, που ελάχιστη έως καθόλου σημασία έχει για τον ίδιο τον κρινόμενο και τις οικονομικές αποδοχές του, αφού τελικά νωθρός και εργατικός θα πληρωθούν τέλος του μήνα με τα ίδια χρήματα.    
6.    την επίλυση καθοριστικής σημασίας προβλημάτων των στελεχών, με σκοπό την διευκόλυνση του έργου τους
Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Ο συγκεντρωτισμός και η παγιοποίηση των διαχρονικών θεσμικών, οικονομικών, ασφαλιστικών και λοιπών προβλημάτων-αιτημάτων των Αξιωματικών στα ετήσια ψηφίσματα των πρωτοβαθμίων Ενώσεων ανά την Ελλάδα αλλά και της Ομοσπονδίας μας, που έχουν στην κυριολεξία «βαλτώσει» μολονότι έχουν επαρκώς αναδειχθεί με επιχειρήματα και έχουν προταθεί αντίστοιχες υλοποιήσιμες λύσεις, μαρτυρά μια πολιτεία όχι μόνο που αδιαφορεί εγκληματικά, αλλά που υποτιμά το θεσμικό ρόλο τόσο των Αξιωματικών όσο και της ίδιας της Αστυνομίας στην κοινωνία.  
7.    την κατά κανόνα ανάθεση οργανωτικού έργου & εποπτείας, κατά τα πρότυπα της διοικητικής πυραμίδας του σύγχρονου management και εν γένει τον ικανό βαθμό υπαγωγής του Διοικητή-Διευθυντή υπηρεσίας στα δεδομένα του ρόλου του manager

Υπηρεσιακή Πραγματικότητα: Οι Διοικητές, οι Διευθυντές και κάποιοι ανώτατοι Αξιωματικοί είναι σχεδόν καθημερινά προσωπικοί αποδεκτές διαταγών που αναγραφούν με ¨αποκλειστική ευθύνη¨, οι οποίες αφενός στην πλειονότητα τους είναι ανεφάρμοστες και στην πράξη μη ρεαλιστικές, αφετέρου υποβαθμίζουν τον συντονιστικό ρόλο των αξιωματικών αυτών αναθέτοντας τους δράσεις και έργο που χρόνια τώρα ήταν επωμισμένο στο κατώτερο προσωπικό, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ρόλου manager πχ έλεγχος των κρατητηρίων καθημερινά από τους Αστυνομικούς Διευθυντές, αυτοπρόσωπη παρουσία τους σχεδόν σε κάθε υπηρεσιακό ζήτημα κλπ. Αυτό τελικά όχι μόνο απαξιώνει το ρόλο τους αλλά ισοπεδώνει, αποδομεί και διαλύει την ίδια την διοικητική, ιεραρχική λειτουργία των υπηρεσιών.      
Από όλα τα παραπάνω αναλυτικώς αναφερθέντα, συνδυαστικά προκύπτει ότι η σημερινή λειτουργία του Σώματος που υπόσχεται καριέρα και άστρα στις επωμίδες των αξιωματικών, απέχει στην πραγματικότητα παρασάγγας από τα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα του management, όσο ακριβώς απέχει και ο Αξιωματικός από τα διοικητικά και οικονομικά δεδομένα του σύγχρονου manager, η δε επαγγελματική του σταδιοδρομία (καριέρα) τίθεται υπό αμφισβήτηση και όχι αδίκως, λόγω της μη πλήρωσης των αναγκαίων προϋποθέσεων που την οριοθετούν σε σημείο που αρκετοί σήμερα αξιωματικοί να μιλούν για καμουφλαρισμένο εμπαιγμό ή για φενάκη.     

Η άνωθεν ιεραρχικά συστηματική επίταση του φιλότιμου, του υπηρεσιακού καθήκοντος, οι προβαλλόμενες ως έκτακτες υπηρεσιακές ανάγκες και η πάγια δικαιολογία ότι «οι αξιωματικοί δεν πρέπει να διαμαρτύρονται γιατί ο αξιωματικός είναι ιδέα» λειτούργησαν ανασταλτικά στην ανάδειξη μιας άλλης αλήθειας, μέσα από ένα άλλο πρίσμα, έστω αιρετικής για όσους εσκεμμένα συντηρούν την σημερινή πραγματικότητα.
Για αυτό είναι καιρός, σήμερα μαζί με την τρέχουσα αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, να αλλάξει κάτι όχι τυπικό όπως είναι το οργανωτικό της οικοδόμημα αλλά ουσιαστικό που θα έχει αντίκρισμα στην υπηρεσιακή καθημερινότητα των στελεχών της, για το καλό όλων, της υπηρεσίας και ταυτόχρονα της κοινωνίας των πολιτών που διακονεί. Άλλως να μην μας παραξενεύουν υποκριτικά τα φαινόμενα υποβολής αιτημάτων απόλυσης Αξιωματικών πριν καν κριθούν ως Αστυνομικοί Διευθυντές, είτε για να εργαστούν σε κάποια εταιρία ή επιχείρηση με πολλαπλάσιες οικονομικές απολαβές είτε για να συνταξιοδοτηθούν αφού μέσα από την εργασία τους δεν αισθάνονται ολοκλήρωση και αυτοπραγμάτωση.
Η στοιχειοθέτηση δεδομένων καριέρας δεν είναι ταμπού, δίνει προοπτική, ζωντάνια και όραμα, αποτελεί εφαλτήριο δραστηριοποίησης  και απαγκιστρώνει τον αξιωματικό αλλά και όλο τον αστυνομικό γενικότερα από καταστάσεις παθογένειας και υπηρεσιακής αναβλητικότητας, παρέχει ίσες ευκαιρίες ανέλιξης, μέσα από κοινά αποδεκτές διαδικασίες αξιολόγησης, και έτσι η Αστυνομία θα στελεχώνεται από τους πιο άξιους, μιας και θα παραμείνει ως η βασική επιλογή των αριστούχων/πολύ καλών μαθητών.     
Πηγή: www.poaxia.gr  www.omadazita.gr