Προδιαγεγραμμένα τα εγκλήματα κύριε Κικίλια

Μεσίστιες κυματίζουν από το μεσημέρι στις αστυνομικές υπηρεσίες οι σημαίες σε ένδειξη πένθους για τους απροσδόκητους θανάτους του ειδικού φρουρού Δημήτρη Κατσιώνη και του Αστυφύλακα Αναστάσιου Χριστοδουλίδη, σε δυο διαφορετικά τροχαία δυστυχήματα που συνέβησαν μέσα σε δέκα ώρες.

Το πρωτοφανές στα ελληνικά αστυνομικά χρονικά γεγονός, να χάνονται δυο αστυνομικοί κατ’ αυτόν τον τραγικό τρόπο, έκανε τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Βασίλη Κικίλια  να εκφράσει δυο φορές τα συλλυπητήριά του μέσα σε διάστημα ολίγων ωρών, φορτίζοντας κι αυτός με τη σειρά του ακόμα περισσότερο την πένθιμη ατμόσφαιρα που από το πρωί είχε αρχίσει να διαμορφώνεται με τις ανακοινώσεις των Ομοσπονδιών και των σωματείων των αστυνομικών.Το FB κατακλύστηκε από μηνύματα θλίψης και συμπαράστασης των αστυνομικών προς τις οικογένειες των συναδέλφων τους, αλλά αυτά, σ ότι αφορά τους αστυνομικού;

Παραέξω η «ζωή» συνέχιζε το δικό της ρυθμό. Κι αν δεν συνέβαινε το δεύτερο τροχαίο με θύμα κι εκεί αστυνομικό, να είστε βέβαιοι ότι ο πρώτος θα πήγαινε «άκλαυτος». Η κοινωνία δεν θα είχε ενημερωθεί, αφού τα συστημικά ΜΜ αγνοούσαν την είδηση μέχρι και το μεσημέρι ή έστω την αντιμετώπιζαν ως ένα συνηθισμένο τροχαίο… Στα πρωινάδικα δεν είχε τη θέση που του άρμοζε, δεν υπήρχε το «ενδιαφέρον» που επιδείχθηκε με τους τρεις νεκρούς της τρελής νταλίκας στη Βέροια, ούτε με τους άλλους τρεις στρατιωτικούς που σκοτώθηκαν από τον όλμο στο Βόλο. Κι όμως ο θάνατος του ειδικού φρουρού ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για κάποιους. Όπως ήταν και το τροχαίο στην Πέτρου Ραλλη, αν ευσταθούν οι πληροφορίες για την κατάσταση του δράστη-οδηγού. Ποια η αλήθεια και ποια η υπερβολή σε όλα αυτά; Μήπως γίνεται κάποια συστηματική έρευνα για να μην διαχέεται η παραπληροφόρηση ή έστω για να αποτρέπονται παρόμοιες τραγωδίες;

Μετά βεβαιότητος η απάντηση είναι αρνητική. Για την αστυνομία ειδικά, που λόγω των συχνών τραγωδιών υπάρχει εντονότερη πίεση από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, η απουσία τέτοιας έρευνας εγείρει τεράστιες ευθύνες για τους πολιτικούς που την καθοδηγούν αλλά και για τους ίδιους τους αξιωματικούς που ηγούνται του σώματος. Όμως μήπως δεν είναι ενδεικτικό της αντιμετώπισης του μείζονος αυτού προβλήματος και το γεγονός ότι μόλις σήμερα ανανεώθηκε η μακάβρια λίστα των πεσόντων αστυνομικών στην ιστοσελίδα του υπουργείου; Από την αρχή του 2014 παρέμενε στους νεκρούς του 13 με αναφορά σε 124 νεκρούς. Σήμερα πρόσθεσαν τους σημερινούς δυο, αλλά και πάλι αναφέρονται σε 125 νεκρούς, αντί 126 και μάλιστα χωρίς να υπολογίζουν τον αστυνομικό που δολοφονήθηκε από διαρρήκτη πριν τις βουλευτικές εκλογές στην Ηλία. Λάθος; Σκοπιμότητες; Το βέβαιον είναι ότι οι τραγωδίες συνεχίζονται με τον ίδιο ρυθμό και επί Κικίλια, χωρίς επί της ουσίας να λαμβάνονται δραστικά μέτρα.

Για το θέμα αυτό, ενδιαφέρον παρουσιάζουν δυο άρθρα ενός πρώην αξιωματικού της Ελληνικής Αστυνομίας, του Ευάγγελου Στεργιούλη, τα οποία είναι τραγικά επίκαιρα.

Γιατί τόσες απώλειες ζωής στην ΕΛ.ΑΣ.

Τον τελευταίο καιρό, η αστυνομική οικογένεια δεν σταματά να θρηνεί τον ένα μετά τον άλλο άδικο χαμό ανθρώπων που επέλεξαν ως επάγγελμα να γίνουν αστυνομικοί, αλλά και να προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία. Κατά παράδοξο τρόπο, όμως, ενώ σε όλες τις σύγχρονες αστυνομίες οι θάνατοι αστυνομικών σε ένοπλες συγκρούσεις περιορίζονται ή μειώνονται αισθητά, στην ΕΛ.ΑΣ., τελευταία, συμβαίνει το αντίθετο. (….)

Γιατί τόσο βαρύς φόρος αίματος της ΕΛ.ΑΣ. στο βωμό της  εγκληματικότητας; Η απάντηση ότι το αστυνομικό επάγγελμα περικλείει τον κίνδυνο της απώλειας ζωής, που συλλήβδην δίνεται στο εν λόγω ερώτημα ή υπονοείται ως επί το πλείστον, σαφώς και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως αδικεί κατάφωρα τον Έλληνα αστυνομικό που παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες εργασίας και της οικονομικής του εξαθλίωσης, συνεχίζει με αυταπάρνηση να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο τις υπηρεσίες του. Ωστόσο, σε μία σύγχρονη αστυνομία, μια τέτοια κατάσταση θα αποτελούσε άμεσα αντικείμενο ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας. Στην ΕΛ.ΑΣ., δυστυχώς, δεν υφίσταται ένα τέτοιο ζήτημα καθόσον η επιστημονική έρευνα ούτε προωθείται ούτε ευνοείται, αντίθετα θεωρείται ότι δημιουργεί προβλήματα στις δομές της ιεραρχίας και παράλληλα διαταράσσει εσωτερικές ισορροπίες. Παρά ταύτα, υπάρχει απάντηση στο ερώτημα και η ελληνική πολιτεία έχει σαφή επίγνωση των αιτίων και αιτιατών που διαμόρφωσαν μια τέτοια ολέθρια και τραγική κατάσταση απωλειών ζωής στης ΕΛ.ΑΣ.

Αρχικά, η στελέχωση των υπηρεσιών κρούσης (ομάδες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ, Συνοριοφύλακες κλπ) μιας σύγχρονης αστυνομίας που, ως εκ της φύσεώς τους, περικλείουν τον κίνδυνο ζωής, γίνεται πάντοτε μετά από εθελούσια εκδήλωση συμμετοχής και όχι με συνοπτικές διαδικασίες τύπου «εκόντες άκοντες».

Ακολουθούν εν συνεχεία ψυχολογικές δοκιμασίες και αυστηρές διαδικασίες ελέγχου ως προς την πληρότητα συγκεκριμένων κριτηρίων και προϋποθέσεων. Ακολουθείται αυτή η διαδικασία στην ΕΛ.ΑΣ.;

Η εκπαίδευση, θεωρητική και πρακτική, έπεται ως μία εκ των ουκ άνευ προϋποθέσεων, προκειμένου οι επιλεχθέντες να στελεχώσουν αρχικά αλλά και να συνεχίζουν να στελεχώνουν την υπηρεσία αιχμής. Δυστυχώς και στην προκειμένη περίπτωση το νόημα της εκπαίδευσης στην ΕΛ.ΑΣ. περιορίζεται σε μία αρχική και λίαν συνοπτική χρονική περίοδο (ημερών), αγνοώντας ότι η εκπαίδευση του προσωπικού υπηρεσιών αιχμής είναι διαρκής και αναπροσαρμόζεται αναλόγως των τάσεων και των εξελίξεων που επικρατούν. Ακολούθως, ανακύπτει το τεράστιας σημασίας ζήτημα του εξοπλισμού του προσωπικού υπηρεσιών αιχμής. Είναι αδιανόητο να αποστέλλονται στην πρώτη γραμμή του πυρός, εκόντες άκοντες, νέοι άνθρωποι χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση και χωρίς τον απολύτως αναγκαίο εξοπλισμό. Τι συμβαίνει σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ.; Ο αστυνομικός προσπαθεί από τον πενιχρό μισθό του να αγοράσει ένα αξιόπιστο όπλο, ένα ασφαλή κράνος, ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο υψηλών προδιαγραφών ασφαλείας, σφαίρες και ούτω καθεξής...

Πρόκειται, εν ολίγοις, για μία οδυνηρή κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ., η οποία δυστυχώς τα τελευταία δυο χρόνια επιδεινώθηκε επικίνδυνα λόγω της οικονομικής κρίσης. Στις άκρως επικίνδυνες συνθήκες εργασίας του αστυνομικού, η Πολιτεία ήλθε να προσθέσει και την οικονομική του εξαθλίωση. Πώς να ανταπεξέλθει ο Έλληνας αστυνομικός σε αυτή την τραγική και ολέθρια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί; Με τι ψυχολογία και με τι κουράγιο να προσπαθήσει να ανταπεξέλθει στο δύσκολο έργο του; Πώς να αφοσιωθεί στην εκτέλεση του καθήκοντος όταν η σκέψη του βρίσκεται συνεχώς στην συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική του κατάσταση, με αποτέλεσμα η καθημερινή στοιχειώδη διαβίωση της οικογενείας του να εί-ναι, εδώ και πολύ καιρό, ιδιαίτερα προβληματική; Η ελληνική πολιτεία γνωρίζει. Ας επανορθώσει.

Πηγή: www.policenet.gr/news_papers/poasy/magazin_pdf/na_12_2013.pdf

Το δεύτερο άρθρο

Η επικινδυνότητα του αστυνομικού επαγγέλματος

Ο άδικος χαμός της αστυνομικού που εκτελούσε καθήκοντα τροχονόμου αναδεικνύει για άλλη μία φορά το ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο επικινδυνότητας του αστυνομικού επαγγέλματος. Στις δημόσιες πολιτικές ανακοινώσεις και δηλώσεις που ακολούθησαν για την έκφραση συλλυπητηρίων στην οικογένεια της θανούσας, δυστυχώς, απουσίαζε κάθε αναφορά στην ιδιάζουσα φύση του αστυνομικού επαγγέλματος που συνεχίζει να αποτιμάται με ένα τόσο ιδιαίτερα υψηλό φόρο αίματος!

Η επικινδυνότητα του αστυνομικού επαγγέλματος αποτελεί την ειδοποιό διαφορά σε σύγκριση με τα λοιπά επαγγέλματα του δημοσίου τομέα. Τα στατιστικά στοιχεία, τόσο σε χώρες της Ευρώπης όσο και στην Αμερική καταγράφουν ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά θανάτων και τραυματισμών αστυνομικών κατά την άσκηση των υπηρεσιακών τους καθηκόντων. 

Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που οι σύγχρονες αστυνομίες έχουν θωρακίσει το θεσμικό τους πλαίσιο με μία σειρά μέτρων που διασφαλίζουν τα μέλη της οικογένειας του αστυνομικού, σε περίπτωση απώλειας της ζωής του ή της σωματικής του ακεραιότητας. Ο αστυνομικός, σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες δημοσίων λειτουργών, θεωρείται καθ΄όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο Σώμα ως ευρισκόμενος εν υπηρεσία.

Αυτή η κατάσταση διαρκούς ετοιμότητας του αστυνομικού σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υποχρεούται να ακολουθεί ένα ακατάστατο ωράριο εργασίας επί καθημερινής βάσεως, να εργάζεται ανεξαρτήτως αργιών και εορτών και να συμμετέχει σε γεγονότα και καταστάσεις οι οποίες προκαλούν αυξημένα επίπεδα άγχους, δημιουργούν ένα ιδιαίτερα δύσκολο εργασιακό περιβάλλον με δυσμενείς συνέπειες στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή του, αλλά ακόμη και στην υγεία του. Δυστυχώς, σε αυτές τις επώδυνες συνθήκες εργασίας του αστυνομικού, έρχεται να προστεθεί και η οικονομική του εξαθλίωση που επιβλήθηκε από την Ελληνική πολιτεία με μία σειρά κατάφωρων αδικιών και οικονομικών περικοπών.

Εν κατακλείδι, το ερώτημα που τίθεται στην προκειμένη περίπτωση είναι κατά πόσο η Ελληνική πολιτεία έρχεται αρωγός και συμπαραστάτης στον αστυνομικό και στην οικογένειά του, όταν χάνει τη ζωή του ή τραυματίζεται βαριά κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του;

Ευάγγελος Στεργιούλης

Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Παν/μίου

Ταξίαρχος ε.α της ΕΛ.ΑΣ

Πηγή: www.bloko.gr

www.policenet.gr/news_papers/poasy/magazin_pdf/na_12_2013.pdf