«Προβιά» στα συνδικάτα

Παρακολουθώντας τα δρώμενα  στο χώρο της Ελληνικής Αστυνομίας δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί σε αυτό που συνέβη ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τους θανάτους των δυο αστυνομικών σε τροχαία ατυχήματα.

Για πρώτη φορά καταγράφεται μια αυθόρμητη αγανάκτηση κατά των κυβερνώντων. Η βουβή οργή ανάλογων τραγικών γεγονότων στο παρελθόν, αποκτά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Σωματεία, αλλά και μεμονωμένοι αστυνομικοί εκφράζουν τα συναισθήματά τους φωναχτά και δηλώνουν την ανησυχία τους. Μήπως είμαι εγώ το επόμενο θύμα; Αντί των τετριμμένων επικήδειων και των ευχών που συνοδεύουν το θρησκευτικό τελετουργικό, όπου αυτονοήτως είναι έκδηλος ο σεβασμός και η αναγνώριση της θυσίας του θύματος, εδώ μιλούν πλέον για το ξεχαρβάλωμα των αστυνομικών υπηρεσιών, για την κατάρρευση της διοίκησης, για την ελεγχομανία υπόπτων με κάθε τίμημα. Δεν αρκούνται σε λόγια παρηγοριάς. Βάζουν ζήτημα γενικευμένης ανασφάλειας κυρίως των αστυνομικών που υπηρετούν στις μάχιμες, πρώτης γραμμής υπηρεσίες όπως είναι η Αμεση Δράση, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ κλπ.

Αυτή η φυσιολογική αντίδραση του απλού αστυνομικού, που εκφράζει άδολα και απονήρευτα τον ψυχισμό του μέσα στο κλίμα της ευρείας αμφισβήτησης του ίδιου ως οργάνου της κρατικής οντότητας,  έχει την ερμηνεία της. Το σοκ που υπέστησαν οι αστυνομικοί από τα δυο απανωτά τραγικά συμβάντα δεν έχει προηγούμενο. Οι αστυνομικοί σκοτώθηκαν όχι σε μια ένοπλη σύγκρουση, αλλά σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας και ελέγχου των κινήσεών τους. Ακόμα και ο αστυνομικός που παρασύρθηκε στο μπλόκο, έλεγχο ρουτίνας έκανε. Αυτό καθιστά ακόμα πιο πιεστικό το άγχος που έχει κυριεύσει το αστυνομικό σώμα.

Έτσι αντιδρά η βάση. Η κορυφή, όμως, τι κάνει; Ο,τι έκανε και με τις προηγούμενες τραγωδίες. Περιμένει στην άκρη μέχρι να ξεχαστούν τα θύματα ή ακόμα πιο μακάβριο, μέχρι να σκοτωθεί ο επόμενος. Και με τη σκέψη πάντα στο τι κάνουν οι συνδικαλιστές. Μήπως και το παρατραβήξουν στις διαμαρτυρίες τους και τους εκθέσουν!!!!

Η ηγεσία καλύπτεται πίσω από τη σιωπή της, συνεπικουρούμενη και από τους «λαγούς» που συντηρεί διαχρονικά μέσα στα σωματεία. Υπάρχουν διαθέσιμοι αστυνομικοί, μονίμως να γκρινιάζουν κατά των εκλεγμένων προεδρείων τους. Άλλοι να ασχολούνται με τα δεύτερα και στα πρώτα να κάνουν την πάπια. Να μην μιλάνε ποτέ για τις αιτίες του κακού και κυρίως να βγάζουν έξω από το κάδρο τις ευθύνες του αρχηγού, του υπουργού, του πρωθυπουργού, του κόμματος που κυβερνά. Ή, όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, να γενικεύουν και να ρίχνουν λάσπη κατά πάντων. Με φασιστική τακτική να τσουβαλιάζουν π.χ. όλους τους συνδικαλιστές, όλα τα κόμματα ή ανάλογα, να ρίχνουν το ανάθεμα σε συγκεκριμένο πρόσωπο.

Πεδίον «δόξης» γνώρισε στο παρελθόν ο επί εικοσαετία πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ Δημήτρης Κυριαζίδης, ο οποίος έχει σταμπαριστεί ως το πιο μισητό πρόσωπο στην αστυνομία. Όποιος διαβάζει ή ακούει κάποιους να αναφέρονται σε αυτόν για τα πεπραγμένα του, τον ταυτίζουν με την καταστροφή της αστυνομίας. Το ίδιο κάνουν και με άλλους της γενιάς του και είναι άξιον απορίας αν το κάνουν από εμπάθεια και προσωπική πίκρα ή επειδή τάχαμου ενδιαφέρονται για τη συνεπή συνδικαλιστική στάση των συνδικαλιστών της αστυνομίας.