Δικαιωθήκατε δυστυχώς τραγικά κύριε Φωτόπουλε

Η είδηση είναι τραγική και αποκρουστική, δεν χωρά καμία αμφιβολία, διατί να το κρύψουμε άλλωστε, όπως συνήθιζε να λέει κι ο επίτιμος όταν ήτο πρωθυπουργός.

Το να κατηγορείται για φόνο ένας αστυνομικός, είναι είδηση και μάλιστα μεγάλη σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί στην εγκληματοφοβία και σε λανθάνουσες παραστάσεις για τους εγκληματίες. Τα συστημικά ΜΜΕ φρόντισαν και σε αυτό να βάλουν αρνητικά τη σφραγίδα τους. Πριν από το μπουμ της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης όπου ο κάθε ένας έπαιρνε το μαρκούτσι και ενημέρωνε την κοινή γνώμη, το στερεότυπο ήθελε τον εγκληματία φονιά συνήθως είτε σχιζοφρενή είτε περιθωριακό. Με το άνοιγμα των συνόρων και την κάθοδο των μυρίων, ευδοκίμησε το στερεότυπο του Αλβανού εγκληματία, του αδίστακτου λαθρομετανάστη, του εμείς και οι ξένοι κλπ. Η επί μακρόν επιπόλαιη παρουσίαση του φαινομένου ήταν φυσικό να επηρεάσει ακόμα και τους αστυνομικούς, την ειδική αυτή κατηγορία του πληθυσμού μας που υποτίθεται λειτουργεί ανεπηρέαστα από τα κοινωνικά προβλήματα και τις οικονομικοπολιτικές επιπτώσεις. Ασχέτως αν η εγκληματικότητα που προέρχεται από τους ίδιους είναι υπαρκτή και καλά προστατευμένη όχι από συναδελφική αλληλεγγύη προς τους κακούργους, αλλά από μια κακώς εννοούμενη συντεχνιακή θεώρηση της κατάστασης που δεν τους επιτρέπει να αναφέρονται σε αυτήν με το όνομά της. Χρόνια γαλουχημένοι με την ιδέα ότι είναι οι καλύτεροι της κοινωνίας, οι υγιείς Ελληνες, άτεγκτοι διώκτες των μιασμάτων, των ψυχάκηδων, των  άπλυτων και των εξτρεμιστών, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι ανάμεσά τους είναι δυνατόν να εκκολάπτονται και εγκληματικές προσωπικότητες.

Ώσπου μια μέρα τους το θύμισε ο πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ Χρήστος Φωτόπουλος, μιλώντας στο πρωϊνάδικο του Μέγκα με αφορμή το επεισόδιο που είχε προκαλέσει το καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος ένας κρανοφόρος των ΜΑΤ εις βάρος μιας απολυμένης καθαρίστριας. Οικονομέας και Καμπουράκης ή Καμπουράκης και Οικονομέας, το ίδιο είναι, εγκαλούσαν τον … Φωτόπουλο (προσέξτε όχι την ηγεσία της αστυνομίας, όχι τον κύριο Υπουργό, ονόματι Δένδια, τότε) λες και δεν γνώριζαν, τι είναι αυτό που έκανε ο «μπαγάσας», ο ανεγκέφαλος αστυνομικός. Το έλεγαν με βαριά καρδιά βρε αδερφέ, έτσι που να αισθάνεται ένοχος και ταπεινωμένος ο συνομιλητής τους, ενώ εκείνος επιχειρούσε να  τους εξηγήσει από το τηλέφωνο ότι είναι θέμα προσωπικότητας και εκπαίδευσης πώς συμπεριφέρεται ο αστυνομικός και εν πάση περιπτώσει υπάρχουν κι εγκληματικές φυσιογνωμίες μέσα σε ένα τόσο μεγάλο σύνολο αστυνομικών. Αποκλείεται, έλεγαν εκείνοι, όχι και θέμα εκπαίδευσης κ. Φωτόπουλε, αυτό είναι άλλο θέμα και τέλειωσε εκεί η «συζήτηση». Τι να τους έλεγε ο καημένος ο Φωτόπουλος. Μη μιλάτε γιατί έχουμε ανάμεσά μας και αστυνομικούς συζυγοκτόνους, μαστρωπούς και βιαστές, πλαστογράφους, ληστές και κλέφτες;

Να όμως που δεν τέλειωσε εκεί η συζήτηση και ο κ. Φωτόπουλος δικαιώθηκε με διαφορά χρόνου από τα ίδια τα γεγονότα. Η τραγική είδηση της δολοφονίας με δράστη έναν 27χρονο αστυφύλακα στην Καλλίπολη του Πειραιά, αποκαλύπτει ότι στην αστυνομία η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή όσο καλή κι αν εμφανίζεται. Υπάρχουν προβλήματα εκπαίδευσης, οργάνωσης, καθοδήγησης και ελέγχου που όσο τα σπρώχνεις κάτω από το χαλί, τόσο εκρηκτικά, αρνητικά και επιζήμια για τους ίδιους τους αστυνομικούς θα βγαίνουν στον αέρα. Και τότε κανένας Καμπουράκης και κανένας Οικονομίας δεν θα μπορεί να τους σώσει.