Έχουν λόγο που φοβούνται τους ένστολους

«Συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν μπορεί να υπάρξει. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, άπαντες συμφωνούν σ’ αυτό».

Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των ακραίων υποστηρικτών της ιδιαιτερότητας των Ενόπλων Δυνάμεων και του ρόλου τους, μόνο που κάνουν ένα λάθος. Ή μάλλον, πολλά λάθη. Κατ’ αρχάς δεν είναι πια ελάχιστοι εκείνοι που διαφωνούν μαζί τους.  Iσχνή μειοψηφία αποτελούν οι συντηρητικοί εκπρόσωποι ενός ίδιου και απαράλλαχτου κατεστημένου που συνεχίζει το τροπάρι εκείνων που πριν από πολλές δεκαετίες έλεγαν τα ίδια για τους αστυνομικούς. Από την εποχή του αειμνήστου υπουργού Δημόσιας Τάξης Μπάλκου, ο οποίος έβλεπε κομμουνιστικό δάκτυλο και κομμουνιστικό κίνδυνο πίσω από το αυτονόητο δικαίωμα των αστυνομικών να συνδικαλίζονται. Δεν είναι όμοια τα μεγέθη φυσικά, αλλά και οι στρατιωτικοί, άνθρωποι είναι. Με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όχι όργανα, πειθήνια. Ένστολοι υπάλληλοι του ελληνικού κράτους, υποκείμενοι σε συνταγματικά δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Αυτά τα αυτονόητα, για τα οποία αγωνίστηκαν οι στρατιωτικοί πριν από δυο σχεδόν δεκαετίες και που μόλις τώρα κατοχυρώνονται μέσα από τις γνωστές συμπληγάδες, ήρθαν να επιβεβαιώσουν και οι σημαντικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Η πρώτη, όπως αναφέρεται σε ανάρτηση του onalert.gr αφορούσε σε προσφυγή του 49χρονου Γάλλου αντισυνταγματάρχη της χωροφυλακής Jean - Hugues Matelly και η δεύτερη σε προσφυγή του γαλλικού στρατιωτικού συνδέσμου Adefdromil. Όπως ανακοινώθηκε από τονEuroMil, oι περιπτώσεις του Adefdromil και του κ. Matelly ήταν διαφορετικές, αλλά η παραβίαση του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), ήταν το βασικό στοιχείο των δύο καταγγελιών.
Στο άρθρο 11 της ΕΣΔΑ ορίζεται η Ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, ως ακολούθως:
1. Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι με άλλους, περιλαμβανομένου του δικαιώματος να σχηματίζουν και να συμμετάσχουν σε Σωματεία για την προστασία των συμφερόντων τους.
2. Δεν τίθενται περιορισμοί για την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων, εκτός από αυτούς που ρητά καθορίζονται με νόμους και είναι αναγκαίοι σε μια δημοκρατική κοινωνία, προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας ασφάλειας, για την πρόληψη ταραχών ή εγκλημάτων, για την προστασία της δημόσιας υγείας ή των ηθών ή για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων. Το παρόν άρθρο δεν εμποδίζει την επιβολή νόμιμων περιορισμών στην άσκηση των δικαιωμάτων αυτών στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας ή των κρατικών διοικητικών υπηρεσιών.
Οι δυο παραπάνω υποθέσεις θα πρέπει να μελετηθούν σε βάθος, αλλά είναι σαφές ότι το ΕΔΑΔ έκρινε, ομόφωνα, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών σχολιάζοντας αυτές τις δύο αποφάσεις υποστηρίζει:
"Ας θυμηθούμε ότι στη Γαλλία οι στρατιωτικοί και τα προσωπικό της χωροφυλακής, δεν επιτρέπεται να συμμετάσχουν σε στρατιωτικά σωματεία ή ενώσεις με συνδικαλιστικό σκοπό. Το Δικαστήριο (ΕΔΑΔ) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ενώ η άσκηση από το στρατιωτικό προσωπικό της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι θα μπορούσε να υπόκειται σε νόμιμους περιορισμούς, μια γενική απαγόρευση για τη ίδρυση ή την ένταξη σε ένα συνδικαλιστικό σωματείο παραβιάζει την ίδια την ουσία της ελευθερίας αυτής, όπως αυτή περιγράφεται στην ΕΣΔΑ.
Η απόφαση του Δικαστηρίου κρίνει ότι δεν μπορεί να επιβληθεί απόλυτη απαγόρευση της σωματειακής δραστηριότητας στις ένοπλες δυνάμεις. Ωστόσο, διευκρινίζει ότι οι περιορισμοί (ακόμη και σημαντικοί) μπορούν να επιβάλλονται στην άσκηση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι από το στρατιωτικό προσωπικό, δεδομένου ότι η ειδική φύση της αποστολής των ενόπλων δυνάμεων προϋποθέτει ότι η συνδικαλιστική τους δραστηριότητα δύναται να προσαρμόζεται αναλόγως. Παρ' όλα αυτά, οι περιορισμοί αυτοί δεν πρέπει να στερούν από το στρατιωτικό προσωπικό το γενικό δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι (εκ των οποίων το δικαίωμα της οργάνωσης είναι μόνο μία πτυχή) για την υπεράσπιση των επαγγελματικών και οικονομικών τους συμφερόντων.
Οι περιορισμοί αυτοί μπορούν να αφορούν τις μεθόδους δράσης και έκφρασης που χρησιμοποιούνται από μια επαγγελματική ένωση, αλλά όχι την ουσία του ίδιου του δικαιώματος, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα να ιδρύσουν και να ενταχθούν σε μια τέτοια ένωση.
Τα αντιπαρατιθέμενα μέλη έχουν τρείς μήνες διάστημα για την υποβολή ένστασης στην ολομέλεια του δικαστηρίου (Grand Chamber).
Τέλος 19 από τα 42 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης που διαθέτουν ένοπλες δυνάμεις δεν εγγυούνται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι στο στρατιωτικό προσωπικό τους". 

Τι έχουν να πουν επομένως όλοι εκείνοι οι οποίοι εξακολουθούν να βλέπουν φαντάσματα, συμβιβασμένοι με την ιδέα του «καραβανά» όπως οι όμοιοί τους της Ελληνικής Αστυνομίας που ενοχλούνται περισσότερο από το αν τους αποκαλούν «μπάτσους» και όχι από το ποιος ευθύνεται που τους αποκαλούν έτσι; Τι σχέση μπορεί να έχει η ταύτισή αυτή; Εχει και μάλιστα μεγάλη, αν ανατρέξουμε σε ιστορικά γεγονότα και στον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό σύστημα αξιοποιούσε άλλοτε την αστυνομία και άλλοτε τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μας. Για όσους αμφιβάλλουν, δεν έχουν παρά να μελετήσουν την παλιότερη ανάρτησή μας (Τρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2014 , H «μπατσολαγνεία» των αριστεριστών), αντικαθιστώντας τις λέξεις μπάτσος -αστυνομικός –αστυνομία - Σώματα Ασφαλείας, αντιστοίχως και κατά περίπτωση, με καραβανάς, στρατιωτικός- στρατός, Ενοπλες Δυνάμεις.

H «μπατσολαγνεία» των αριστεριστών

Το γιατί η ΝΔ παράγει «μπάτσους» το έχουμε αναλύσει σε άλλη ανάρτησή μας. Σήμερα θα πάμε πιο βαθιά. Θα δούμε γιατί οι αμετανόητοι αριστεριστές αρέσκονται εις την «μπατσολαγνείαν», αδιαφορώντας αν έτσι αυτούς που αποκαλούν μπάτσους τους κάνουν ακόμα πιο μπάτσους.

Στην κοινωνία που ζούμε, ξέρουμε ότι οι συντηρητικοί κύκλοι και το οικονομικό κατεστημένο, στηρίζονται στους μηχανισμούς καταστολής όταν τα βρίσκουν σκούρα. Το έχουμε δει το έργο με τα μνημόνια πολλές φορές.  Γι’ αυτό θέλουν να μετατρέπουν την αστυνομία σε προπύργιο του συντηρητισμού και να την έχουν μακριά από την κοινωνία και τον έλεγχό της. Κύριο μέλημά τους είναι η ανατροφοδότηση των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των αστυνομικών. Ετσι διατηρούν ένα εχθρικό κλίμα ανάμεσά τους ως ανάχωμα σε κάθε απόπειρα προόδου και εκδημοκρατισμού του χώρου τους.

Είναι λάθος όμως να αντιμετωπίζονται ως αντιδραστικοί αυτοί οι μηχανισμοί διότι έτσι τους χαρίζεις στο κατεστημένο χωρίς καμιά προσπάθεια παρέμβασης για τον αναπροσανατολισμό της δράσης τους. Πρόκειται για μέρος ενός συνόλου που δεν παύει να αποτελεί θεσμό, ο οποίος παρ’ όλες τις ιδιομορφίες του διέπεται κι αυτός από τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.

Δέχεται επιρροές επειδή αποτελείται από ανθρώπους που προέρχονται από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Δεν μπορεί δηλαδή να μείνει μακριά και έξω από τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Δεν λειτουργεί σε κενό αέρος.

Όπως υπάρχει μια διαπάλη στην κοινωνία ανάμεσα σε αντιδραστικές και δημοκρατικές δυνάμεις, έτσι γίνεται και σε αυτούς τους χώρους. Και είναι άλλο πράγμα η κριτική για τα κακώς κείμενα και άλλο το να παραβλέπεις τη σημασία της απογύμνωσης των σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούν αυτοί οι μηχανισμοί ώστε να κατανοηθεί και από αυτούς η ανάγκη των κοινωνικών αγώνων για κοινωνική πρόοδο και πραγματική εθνική ανεξαρτησία.

Όσο κι αν οι κατεστημένες δυνάμεις προσπαθούν με τα στεγανά να απομονώσουν αυτήν την ώσμωση δεν το πετυχαίνουν. Τα κοινωνικά προβλήματα είναι τέτοια που και ο τελευταίος ένστολος έχει αντιληφθεί πλέον ποιος φταίει για τα βάσανά του.

Το ερώτημα είναι γιατί επεμβαίνει βίαια στις διαδηλώσεις και δεν ενώνεται με τους διαδηλωτές; Οι αριστεριστές δεν μπαίνουν καν στον κόπο να το απαντήσουν. Είναι της λογικής «τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς».

Δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και στις πιο βίαιες επεμβάσεις, υπάρχει κόστος για το σύστημα. Μεγάλο κόστος. Υπάρχει αντίδραση κι εντός των μηχανισμών αυτών, κι εκτός αυτών, στην κοινωνία. Πολλοί ένστολοι κατανοούν πιο είναι το συμφέρον τους, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν δημοσίως για ευνόητους λόγους. Άλλοι αναζητούν διεξόδους μέσα στα σωματεία τους, προβάλλοντας μια άλλη άποψη για το ρόλο και τη χρησιμοποίηση που τους επιφυλάσσει το σύστημα.

Προβάλλουν τα υπηρεσιακά τους προβλήματα, την επικινδυνότητα της δουλειάς και την ανασφάλεια που νιώθουν. Η πολιτεία δεν τους εξοπλίζει όπως πρέπει. Διεκδικούν δικαιώματα και αποζημιώσεις. Και άλλοι φλερτάρουν φυσικά με φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, εξαπολύοντας, όπως η Χ.Α., μύδρους κατά των συνδικάτων τους, κατά των πολιτικών κομμάτων, κατά της κοινωνίας, κατά των πάντων.

Όταν υπάρχει αυτό το φαινόμενο είναι άξιο απορίας γιατί οι αριστεριστές δεν αντιλαμβάνονται το λάθος που διαπράττουν με τις μηδενιστικές τους θέσεις. Παραιτούνται από κάθε προσπάθεια επιρροής και αλλαγής των συσχετισμών μέσα σε αυτούς τους χώρους. Κεντρικά τι γίνεται στην πολιτική σκηνή και πώς μπορεί να αποδομηθεί πολιτικά η άρχουσα τάξη, επίσης. Γιατί περιμένουν την επανάσταση για να δουν το φως της και οι ένστολοι και γιατί δεν τους απασχολεί η ενότητα στη δράση λαού και ενστόλων, εν προκειμένω, είναι ψιλά γράμματα...

Το έργο δεν είναι εύκολο. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια, η ίδια η υπεροχή των μηχανισμών αυτών, γεννά απογοητεύσεις. Η ταξική συνείδηση και η απάντηση στο ερώτημα «με ποιους είσαι;» θέλει κότσια. Γι’ αυτό σημειώνονται παραιτήσεις και πισωγυρίσματα, σημαδεμένα πολλές φορές από αυθορμητισμούς και άλλες αψυχολόγητες ενέργειες. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο στο σύστημα που κυβερνά να αποκαλύψει τους πρωταγωνιστές και να προβοκάρει τη δράση τους. Με διάφορα μέσα. Ή να αξιοποιεί την πιπίλα με το χαρακτηρισμό «μπάτσος» όποτε το βολεύει.. Εννοείται ότι ξεπερνά κάθε όριο το δήθεν επαναστατικό «κάλεσμα» προς τη νεολαία, να μην ακολουθεί τις αστυνομικές σχολές αλλά να επιλέγει άλλα αξιοπρεπέστερα επαγγέλματα.

Μια προσφιλής τακτική των συντηρητικών κυβερνήσεων, είναι και η καλλιέργεια των υπερσυντηρητικών απόψεων και θέσεων για την κοινωνία, η ανοχή της δράσης ακροδεξιών και φιλοφασιστικών στοιχείων, η συκοφάντηση συλλήβδην της αριστεράς (υπονομεύει μονίμως την τάξη), η υπερπροβολή του «αναρχικού» κινδύνου και της «τρομοκρατίας», η ανάδειξη της υπερεθνικής σημασίας και του ρόλου των μηχανισμών αυτών (δήθεν ότι λειτουργούν έξω και πάνω από κομματικές λογικές), η αποθέωση της υπηρεσίας ως «μοναδικής», η διατήρηση του χάσματος με την κοινωνία και όχι η δημιουργία καλών σχέσεων με τα συνδικάτα (ακόμα και με τα δικά τους) κλπ.

Η κρίση έχει προκαλέσει ρήγματα τεράστια. Το «Λαός και Αστυνομία η δύναμη είναι μια», δεν ακούγεται ως σύνθημα κάποιων γραφικών στις διαδηλώσεις των αστυνομικών. Η ζημιά που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια στους ίδιους, τους διευρύνει τη σκέψη και τους κάνει να βλέπουν το μέγεθος της υποκρισίας και της ταπείνωσης που τους επιφυλάσσει το σύστημα που τους βάζουν να στηρίζουν.

Τελευταία, η δράση για πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη και απεξάρτηση από ξένους και εγχώριους νταβατζήδες, γίνεται ολοένα και περισσότερο κατανοητή. Πόσο απέχει από το να συναντήσει άλλες κοινωνικές δυνάμεις και να παράγει θετικά φορτία, είναι άγνωστο. Επειδή μια τέτοια  εξέλιξη θα προέρχεται από τα πειθαρχημένα ένστολα «κοινωνικά» σώματα αυτονόητο είναι ότι θα έχει τεράστια σημασία. Ήδη η σημασία των ένστολων διαδηλώσεων είναι τεράστια, όπως και η απήχηση που έχουν, γι’ αυτό επί Δένδια επιχειρήθηκε η απαγόρευσή τους.

Οι αλλαγές που ζητούν οι αστυνομικοί, ανάβουν φωτιές και οι κυβερνήσεις τις φοβούνται περισσότερο από τις πραγματικές πυρκαγιές. Η κοινωνική αστάθεια που νιώθουν οι κυβερνήσεις προσλαμβάνει άλλη διάσταση όταν τροφοδοτείται από την πίεση των αγώνων των ενστόλων, ακόμα κι όταν τα αιτήματά τους είναι συντεχνιακά και άρα πιο έυκολο να υπονομευθεί ο αγώνας τους. Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, τα αιτήματα αυτά είναι λογικό να ξεφεύγουν από το συντεχνιακό και να συνιστούν ευθεία αμφισβήτηση της σημερινής διακυβέρνησης. Η μαχητικότητά τους χαλά τα success stories. Οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων, το γνωρίζουν από πρώτο χέρι.

Βέβαια, ανάμεσά τους οι συντηρητικές και ακροδεξιές δυνάμεις καιροφυλαχτούν είτε προσπαθούν να εκθέσουν τα δημοκρατικά αισθήματα και τις ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες. Δεν είναι εύκολο φυσικά διότι και οι ίδιες υφίστανται τον ευτελισμό, σε βαθμό να θεωρούν «πανεθνική» απαίτηση την ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης.

Η αναγκαιότητα για μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και στους συγκεκριμένους μηχανισμούς πρέπει να έχει κατεύθυνση.

Με τις δημοκρατικές εκλογές θα ανοίξει ο δρόμος. Στην κάλπη θα συναντηθούν οι δυνάμεις της προόδου, απ’ όπου κι αν προέρχονται, σε πείσμα όσων προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ένστολους ότι θα ξημερώσει μια χειρότερη ημέρα γι’ αυτούς.

Το αίτημά τους για εκδημοκρατισμό και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας μπορεί να βρει έκφραση μακριά από αντιδραστικές θέσεις. Οι αστυνομικοί και όλοι οι ένστολοι υπάλληλοι των Σωμάτων Ασφαλείας, δεν αποτελούν «προνομιούχα κάστα». Δεν είναι ξεχωριστό «εθνικό κεφάλαιο» που πρέπει να βρίσκεται απέναντι από τον «εχθρό λαό». Εχθρός τους είναι οι ακροδεξιές-φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές και αυτές πρέπει να απομονώνονται από τους ίδιους, ανεπηρέαστα από τις επιθέσεις και προσβολές που δέχονται. Απέναντί τους πρέπει να έχουν όσους εκμεταλλεύονται το πραγματικά ιδιαίτερο και επικίνδυνο λειτούργημα που επιτελούν, για να εξυπηρετήσουν τα αντιλαϊκά και αντεθνικά τους σχέδια.

Το δημοκρατικό κίνημα των ενστόλων δικαιούται επομένως και να υπάρχει και να εκπληρώνει το χρέος του. Να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του και να χαράζει μια αγωνιστική πορεία στο δρόμο της ενότητας με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα ώστε να έχει στέρεη αγωνιστική συνείδηση και κυρίως ουσιαστική δημοκρατική ταυτότητα, χωρίς να φοβάται αν θα κατηγορηθεί για «αριστερές» αποκλίσεις.

Ο,τι είναι προοδευτικό και βοηθά στην αναγέννηση του τόπου, δεν είναι αρνητικό. Αυτό έχει σημασία. Και όσο και οι ένστολοι θέλουν να συμβάλλουν στην επίτευξη των επειγόντων κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος, κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει.