Ποιοι φοβούνται τη λευκή απεργία των αστυνομικών;

Δεν περίμενε κανείς από τον Φαήλο Κρανιδιώτη να ταχθεί στο πλευρό των αστυνομικών που θέτουν θέμα λευκής απεργίας για την κοροϊδία και την εξαπάτηση που τους επεφύλαξε η κυβέρνηση μετά τα Ζάππεια και τις εκλογές του 2012. Θα περίμενε όμως να κάνει την αυτοκριτική του γιατί με τις ψηφοφορίες στη Βουλή πέρασαν τα Μνημόνια και η λευκή απεργία είναι το έσχατο μέσο απέναντι σε μια κυβέρνηση που άλλα έταζε και άλλα έκανε.

Ο κ. Κρανιδιώτης εμφανίστηκε στον ΑΝΤ1 την 05-09-2014 το πρωί και μερικές ώρες πριν την συγκέντρωση και πορεία των Ομοσπονδιών των Σωμάτων Ασφαλείας στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέντευξη συμμετέχουν τα μέλη της Συνδικαλιστικής Κίνησης Αστυνομικών Υπαλλήλων [Σ.Κ.Α.Υ.] Θεσσαλονίκης, ο Γενικός Γραμματέας Θεόφιλος Παπαδάκης, ο Αντιπρόεδρος Δρόσος Στέργιος, ο Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων Φραντζεσκάκης Μανώλης του Δ.Σ. της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, καθώς και ο Αντιπρόσωπος μας στην Πανελλήνια Ομοσπονδία, Αγγελίδης Παναγιώτης. Απολαύστε τους στην ακόλουθη διεύθυνση.

http://skaythess.gr/2014/09/%CE%B7-%CF%83-%CE%BA-%CE%B1-%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%841%CE%B2%CE%AF/

Και για όσους θέλουν να ξέρουν και την πηγή του ...κακού, διαβάστε ένα μέρος από την τοποθέτηση του προέδρου της ΠΟΑΣΥ στο Γενικό Συμβούλιο των σωματείων της Ομοσπονδίας το Φεβρουάριο του 2012, όπου πάρθηκε η ιστορική απόφαση των αστυνομικών. Από τότε τρέχει το θέμα, αλλά στην κυβέρνηση έχουν άλλες προτεραιότητες:

«Κυρίες και Κύριοι,

  Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων σας καλωσορίζει στη σημερινή ιστορική συνεδρίαση του Διευρυμένου Γενικού της Συμβουλίου, με πλήρη συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης που επωμίζεται ενώπιον των πενήντα χιλιάδων αστυνομικών υπαλλήλων, των χιλιάδων άλλων συναδέλφων μας στα άλλα Σώματα Ασφαλείας, αλλά και της ίδιας της ελληνικής πολιτείας, ενώπιον της οποίας καταθέτει σήμερα τον προβληματισμό και την απαίτησή της για διεύρυνση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων, θέτοντας ευθέως ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος και απάλειψης του απόλυτου περιορισμού για το δικαίωμα της απεργίας, που για συγκεκριμένους λόγους, είχε επιβληθεί το 1975, ένα μόλις χρόνο μετά την πτώση της δικτατορίας.

  Σήμερα, 37 ολόκληρα χρόνια από τότε, αναζητώντας νέες μορφές αγώνα για την επίλυση των δίκαιων αιτημάτων μας, διεκδικώντας πρωτίστως το δικαίωμα στην απεργία, οφείλω να αναφερθώ στους αγώνες που δώσαμε με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους μου πριν από 23 χρόνια, όταν διεκδικούσαμε την ελεύθερη συνδικαλιστική έκφραση και δράση για τον Έλληνα αστυνομικό, που τόσο είχε απαξιωθεί στη συνείδηση των συμπολιτών μας εκείνα τα χρόνια.

  Αντιμετωπίσαμε, όπως γνωρίζετε, την καχυποψία, την κατασυκοφάντηση, τις πειθαρχικές και ποινικές διώξεις, αλλά δεν καμφθήκαμε. Με τη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των πολιτικών κομμάτων της αριστεράς, πετύχαμε τελικά το στόχο μας. Η επίσημη πολιτεία μας αναγνώρισε το αναφαίρετο δικαίωμά μας να ιδρύουμε συνδικαλιστικές ενώσεις μετά από εφτά χρόνια, τέλη Δεκεμβρίου 1994 και με την πάροδο του χρόνου, καταφέραμε να γίνουμε ισότιμος θεσμικός συνομιλητής με την εκάστοτε πολιτική και φυσική ηγεσία, υπερασπιζόμενοι τα επαγγελματικά συμφέροντα των Ελλήνων Αστυνομικών.

  Στο πλευρό μας εκείνα τα δίσεκτα χρόνια βρέθηκαν βεβαίως από την αρχή εξαίρετες προσωπικότητες από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ένας από αυτούς ήταν και ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος ως ευρωβουλευτής το 1990 είχε υιοθετήσει το αίτημά μας και είχε υποβάλλει στο Ευρωκοινοβούλιο το υπόμνημα που του είχε επιδώσει στις Βρυξέλλες ο τότε πρόεδρος και νυν επίτιμος πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ, ο Δημήτρης Κυριαζίδης. Ήταν άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, συνταγματολόγοι και διακεκριμένοι νομικοί, ο καθηγητής του Εργατικού Δικαίου, ο Αλέξης ο Μητρόπουλος, που είναι μαζί μας και σήμερα και μαζί με τους άλλους εξαίρετους προσκεκλημένους μας, θα εμπλουτίσουν τον προβληματισμό μας με στόχο ένα καλύτερο συνδικαλιστικό πλαίσιο δράσης.

Κυρίες και κύριοι,

  Το δικαίωμα των ενστόλων για απεργία, δεν μας απασχολεί σήμερα για πρώτη φορά.

  Για την ιστορία, η ΠΟΑΣΥ είχε για πρώτη φορά ασχοληθεί με το ενδεχόμενο λευκής απεργίας δυο χρόνια μετά τη νομιμοποίησή της, το Μάιο του 1997, όταν διεκδικούσε -και το πέτυχε τότε- το αίτημα των μισθολογικών προαγωγών, την αύξηση του επιδόματος εξομάλυνσης και τη βελτίωση του μισθολογίου.

«Σήμερα πορεία, αύριο απεργία», ήταν τότε το σύνθημά μας το οποίο επανέρχεται τώρα δριμύτερο σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και γενικευμένης απαξίωσης των θεσμών.

  Θέμα λευκής απεργίας, είχε τεθεί από την ΠΟΑΣΥ και το 2002 όταν διεκδικούσαμε τη θεσμοθέτηση της επικινδυνότητας της εργασίας μας, ενώ το 2007 στο πλαίσιο της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος είχαμε υποβάλλει συγκεκριμένη πρόταση η οποία είχε υποστηριχθεί στη Βουλή από το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό της Αριστεράς.

  Σήμερα, λοιπόν, μετά από 37 ολόκληρα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, και αφού έχουμε πια κατακτήσει το δικαίωμα του συνδικαλιζέσθαι, λαμβάνοντας υπόψη μας και τη συνδικαλιστική μας διαδρομή τα προηγούμενα χρόνια, από το 1988 όταν ιδρύσαμε τα πρώτα σωματεία, είναι φανερό ότι επιβάλλεται να αφήσουμε πίσω μας τα κατάλοιπα της δικτατορίας, ό,τι μας φόβιζε και φάνταζε αδιανόητο εκείνη την περίοδο για τους ένστολους.

  Όπως ήδη γνωρίζετε, το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας επανέφερε το θέμα της απεργίας στη συνεδρίαση της 12ης Ιανουαρίου 2012 όπου ομόφωνα εγκρίθηκε η πρότασή μας για κλιμάκωση του αγώνα μας και για διεύρυνση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων.

  Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα προηγούμενα αγωνιστικά μας χρόνια, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ως Ομοσπονδία πορευτήκαμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, εξαντλώντας πάντα όλα τα περιθώρια του διαλόγου με τα υπεύθυνα όργανα της πολιτείας και κυρίως με τα κυβερνητικά όργανα.

  Με τις παραστάσεις διαμαρτυρίας, με τις ανοικτές δημόσιες συγκεντρώσεις, με τη δημόσια διαβούλευση και την πίεση που ασκούσαμε προς την εκάστοτε κυβέρνηση, καταγράψαμε σημαντικές συνδικαλιστικές επιτυχίες που όλοι γνωρίζετε -οι παλιότεροι γιατί συμμετείχατε σε αυτόν τον αγώνα και οι νεώτεροι γιατί διαπιστώνετε σήμερα πόσο εύκολα ανατρέπονται και αμφισβητούνται.

  Στην πολύχρονη διαδρομή μας, παρουσιάσαμε ένα ανθηρό συνδικαλιστικό κίνημα, παράδειγμα προς μίμηση, όπως αναγνώρισαν διατελέσαντες υπουργοί Δημόσιας Τάξης-μεταξύ αυτών και ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης ο οποίος αναγνώρισε ότι «διδάσκουμε συνδικαλισμό». Και τούτο, διότι πράγματι, δεν υποκύψαμε στον πειρασμό της δημοσιοσχετίστικης αντίληψης και της συνδιαλλαγής με την εξουσία, αλλά απαιτήσαμε την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, σε καθεστώς διαφάνειας, με τη δύναμη των ιδεών και των προτάσεών μας, ασκώντας πίεση στην εκάστοτε πολιτική εξουσία, ανάλογα με τις δυνάμεις και τα μέσα που διαθέταμε βεβαίως κάθε φορά.

  Μετά από τόσα χρόνια ωστόσο, πρέπει να παραδεχθούμε ότι το συνδικαλιστικό μας κίνημα, επηρεασμένο σε ένα βαθμό από τη γενικότερη επανάπαυση, υπνωτισμένο από την επίπλαστη ευημερία της χώρας, παρουσίασε σημάδια κόπωσης τα οποία κληθήκαμε έγκαιρα να αντιμετωπίσουμε.

  Σ' αυτήν την πολυετή μας πορεία, αν και μικρή σε σχέση με το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, διαπιστώσαμε βεβαίως ότι η δύναμή μας δεν ήταν πάντα η απαιτούμενη για να κάμψουμε αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις και παρωχημένες νοοτροπίες εντός κι εκτός Ελληνικής Αστυνομίας. Η απόλυτη απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας, ο περιορισμένος χαρακτήρας και η δυναμική των ανοικτών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας μας σε συνδυασμό με τη «φιλτραρισμένη» πολλές φορές και όχι αντικειμενική προβολή των αιτημάτων μας από τα ΜΜΕ, λειτουργούσαν εις βάρος της ικανοποίησης των αιτημάτων μας. Δεν ήταν δε λίγες οι φορές που συναντούσαμε και την κατασυκοφάντηση του αγώνα μας, σε κρίσιμες στιγμές διεκδίκησης δίκαιων αιτημάτων μας.

  Βοήθησαν εξάλλου σ' αυτό με τη στάση τους και οι εκάστοτε κυβερνώντες είτε παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες υπερώριμα και δίκαια αιτήματά μας, είτε επιδεικνύοντας αλαζονεία και αμετροέπεια ακόμα κι όταν διεκδικούσαμε με μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας συγκεκριμένες λύσεις σε καυτά προβλήματα του κλάδου, που δεν είχαν κανένα οικονομικό κόστος.

  Γίνεται φανερό κυρίες και κύριοι, ότι το ελλειμματικό μας οπλοστάσιο, διευκόλυνε πολλές φορές την εκάστοτε ηγεσία ή την κυβέρνηση να εφαρμόζουν προειλημμένες αποφάσεις και ατεκμηρίωτα σχέδια δράσης, με αρνητικά αποτελέσματα τόσο για το συνδικαλιστικό μας κίνημα, όσο και για την ίδια την υπόθεση της Αστυνομίας στη χώρα μας.

  Γνωρίζουμε ότι οι συνάδελφοί μας στράφηκαν πολλές φορές και εναντίον ημών των εκπροσώπων τους, αφού γινόμασταν όλοι μάρτυρες είτε της απόλυτης άρνησης των κυβερνώντων είτε μιας παρελκυστικής πολιτικής που μόνο στη διόγκωση των προβλημάτων οδηγούσε. Γι' αυτό έθεταν και θέτουν πλέον μετ' επιτάσεως το αίτημα της κλιμάκωσης του συνδικαλιστικού μας αγώνα, κατ' αρχήν με το μέσο της «Λευκής Απεργίας» σ' ό,τι αφορά την αυστηρή τήρηση των κανονισμών εργασίας, των όρων υγιεινής και ασφάλειας, την αποχή από δευτερεύουσας σημασίας αρμοδιότητες, την αυστηρή τήρηση του ωραρίου εργασίας, αλλά και την έναρξη διαλόγου με στόχο την πλήρη εφαρμογή των διατάξεων του Ν. 1264/82 περί συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων»....

Πηγή: poasy.gr