Πολυτέλεια ή πραγματικοί οι φόβοι τους;

Την ώρα που η ΠΟΕΣ διευρύνει το μέτωπό της συνεργαζόμενη με τις Ομοσπονδίες και τις Ενώσεις των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων, προκαλεί αίσθηση η αρθρογραφία του Δημήτρη Καμπουρίδη, γεν. γραμματέα της Ενωσης Στρατιωτικών Κεντρικής Μακεδονίας για τον στρατιωτικό συνδικαλισμό.

Φοβάται ο αρθρογράφος μήπως οι Έλληνες τους ταυτίσουν με τους κακούς συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, όπως τους γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια της φούσκας και της αρπαχτής. Και κάνει πολύ καλά που φοβάται αλλά με μερικές υποσημειώσεις.

Κατ’ αρχάς, είναι περίεργο που αυτός ο προβληματισμός διατυπώνεται όταν ο δυναμισμός του στρατιωτικού συνδικαλισμού είναι αδιαμφισβήτητος. Τα ΜΜΕ τον αποδέχονται και τον προβάλλουν χωρίς να έχουν ανακαλύψει κομματικά καπελώματα ή έστω τον κίνδυνο αυτό. Πώς και τους έχει διαφύγει; Μήπως είναι υπερβολικοί αυτοί οι φόβοι ή μήπως εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες.

Τι θα πει «ο φόβος όμως των «συνδικαλιστών» Στρατιωτικών είναι και πρέπει να είναι, να μην περάσει στην κοινωνία η άποψη ότι και αυτοί είναι απλά ακόμα μία μερίδα εργαζομένων που συνδικαλίσθηκαν. Δυστυχώς σε μεγάλο μέρος Ελλήνων και μόνο το άκουσμα της λέξης «συνδικαλισμός» προκαλεί πολύ άσχημες σκέψεις. Αυτό λοιπόν πρέπει από την αρχή οι «συνδικαλιστές» Στρατιωτικοί να το περάσουν σαν μήνυμα. Οι Ενώσεις δηλαδή και οι Ομοσπονδίες των Στρατιωτικών σε καμία περίπτωση δεν είναι και δεν θα γίνουν αυτό που θεωρούν πολλοί σαν κακή έννοια του συνδικαλισμού» (κείμενο του Δ. Καμπουρίδη).

Σωστά. Αλλά τι να υποθέσεις κανείς όταν βλέπει εισαγωγικά στο συνδικαλισμός; Είναι ξεκάθαρο ότι όταν μπαίνουν εισαγωγικά εκ προοιμίου στη λέξη συνδικαλισμός, μάλλον άλλο πράγμα εννοεί. Και δεν το λέει δημοσίως για να φανεί δημοσίως τι επιδιώκει η εκπροσώπηση των στρατιωτικών (χωρίς εισαγωγικά) με εισαγωγικά. Εχει ανακαλυφθεί μια κάποια άλλη διαδικασία πλην των νομίμως προβλεπομένων, που θέλουν και τον στρατιωτικό όπως τον κάθε Έλληνα να εργάζεται, να πληρώνεται και κυρίως να διεκδικεί να πληρώνεται αξιοπρεπώς; Διότι η κατεύθυνση του συγκεκριμένου κειμένου άθελά του παραπέμπει σε άλλες διαδικασίες.

Μέσα από τις γενικεύσεις και την κατά το δοκούν επίκληση επιχειρημάτων όσο κι αν δεν το θέλουμε, έρχεται η παραπληροφόρηση, ο αποπροσανατολισμός και η επίτευξη των κεκαλυμμένων στόχων. Δεν το γνωρίζουμε αυτό; Δεν είναι αυτή η τακτική του κλασικού ψυχολογικού πολέμου εναντίον του όποιου εχθρού; Πώς τον αποτρέπουμε; Μήπως με τη διχόνοια και την εσωστρέφεια;

Οσο για το ποιος θέλει ή δεν θέλει να γίνει βουλευτής, δήμαρχος ή κλητήρας ποιοι είμαστε εμείς που θα του το απαγορεύσουμε; Θα ζητήσουμε τώρα και βουλευτόμετρα;

Προσοχή γιατί αυτή η ιδέα παραπέμπει σε άλλα. Άλλοι θα φαντάζονται ότι οι στρατιωτικοί είναι μια κάστα αποκομμένη από το λαό και άρα ανά πάσα στιγμή θα είναι ικανοί να μας τη φορέσουν (έχουμε πικρές εμπειρίες φίλτατοι) και άλλοι θα λένε ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να τιμήσουν τον τιμημένο τίτλο του συνδικαλιστή στρατιωτικού. Εκτός κι αν θεωρούν ότι ο τίτλος είναι ασυμβίβαστος με την ιδιότητα του στρατιωτικού οπότε κακώς ασχολούνται με αυτόν και κάκιστα προκαλούν σε όλους σύγχυση με τέτοιες αγωνίες.

Ο σωστός δρόμος και για τον στρατιωτικό συνδικαλισμό (χωρίς εισαγωγικά) βρίσκει το δρόμο του με τους αγώνες και δεν προκαθορίζεται από εκείνους που νομίζουν ότι τον χαράζουν σωστά. Εδώ μιλάμε για κοινωνικές διεργασίες και όχι για σχέδια επί χάρτου έξω και πάνω από την ελληνική κοινωνία κύριοι.

Όσοι ψάχνουν μέτρα και αντίμετρα  για να διαφυλάξουν την καθαρότητα των στρατιωτικών από τα μιάσματα της κοινωνίας, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν. Πράγματι, «οι Στρατιωτικοί χρειάζονται ένα γνήσιο «συνδικαλιστικό» κίνημα και όχι συντεχνίες, κομματικές οργανώσεις και πονηρούληδες υποκριτές που δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον», όπως λέτε.

Με μια διαφορά, όμως, με  τη διαφορά των εισαγωγικών στη λέξη συνδικαλιστικό. Οτιδήποτε άλλο δεν θα είναι συνδικαλιστικό, θα είναι «σφραγίδα», δοτή ή υφαρπαγμένη δεν έχει σημασία, όπως θα έλεγε κι ο Μπαμπινιώτης.