Μήπως να εκλέγει ο υπουργός τον πρόεδρο της ΠΟΑΣΥ;

Πολύ ωραία! Αφού δεν χρειάζεται Κώδικας Δεοντολογίας, μήπως δεν χρειάζεται ούτε και το Καταστατικό λειτουργίας; Κι αν δεν χρειάζεται Καταστατικό λειτουργίας μήπως δεν έχει λόγο ύπαρξης ούτε ο συνδικαλιστικός νόμος; Κι αν δεν χρειάζεται ούτε συνδικαλιστικός νόμος μήπως ήρθε η ώρα τον πρόεδρο της ΠΟΑΣΥ να τον επιλέγει απ’ ευθείας ο εκάστοτε υπουργός Δημόσιας Τάξης;

Είναι φανερό ότι προς τα κει το πάει η τρόικα, αλλά αυτά τα ερωτήματα δεν απασχολούν όσους αστυνομικούς είδαν αρνητικά την πρωτοβουλία του προέδρου της ΠΟΑΣΥ να καλέσει τους συνέδρους του πρόσφατου 24^ου συνεδρίου τους να διαβάσουν και να επικαιροποιήσουν τον Κώδικα Αστυνομικής και Συνδικαλιστικής Δεοντολογίας που είχε ψηφιστεί στο 11^ο συνέδριό τους πριν από 14 χρόνια. Τι πιο φυσιολογικό, ιδίως μετά την αλλαγή των συνδικαλιστικών δεδομένων με την καθιέρωση της απλής αναλογικής , πολλών ψηφοδελτίων και παρατάξεων;

Εντελώς αψυχολόγητα, χωρίς καν να προβληματιστούν για το περιεχόμενο και την αναγκαιότητα ύπαρξης Κώδικα, παραβλέποντας ακόμα και το ότι το ίδιο το Καταστατικό της ΠΟΑΣΥ (άρθρο 33) αναφέρεται στην ύπαρξή του, άρχισαν τα ομαδικά πυρά προσωπικά κατά του Χρήστου Φωτόπουλου.

Αντιμετωπίζοντάς τον περίπου ως υπαίτιο όλων των δεινών της αστυνομίας και μη αναγνωρίζοντάς του ούτε την προτεραία ιστορική του δράση ως συνιδρυτή της Ομοσπονδίας με εκατοντάδες άλλους άξιους αστυνομικούς τα δίσεκτα χρόνια του 88-89, ανακάλυψαν απόπειρα «φίμωσης» των συνδικαλιστών, μίλησαν για ξεπερασμένο Κώδικα και εγκάλεσαν τον πρόεδρο ότι αποπροσανατολίζει το …κίνημα! Κάποιοι ζήτησαν και την  απόσυρσή του, λέγοντας ότι θύμισε κακές εποχές και ότι ήταν «προπομπός» της διαγραφής του σωματείου της Αττικής από την ΠΟΑΣΥ το 2006. Προφανώς δεν ήξεραν ότι ο Κώδικας είχε συνταχθεί με πρόεδρο του Δ.Σ. τον Γιάννη Μακρή, δεξί χέρι του τότε μέντορά του Δημήτρη Κυριαζίδη και αποτελούσε και για τους δυο σημείο αναφοράς μέχρι το 2006 όταν γεγονότα που δεν είναι του παρόντος, οδήγησαν στη διάρρηξη των σχέσεών τους και σε μια άνευ προηγουμένου για αστυνομικούς, εμφύλια σύρραξη που δεν έχει ακόμα γιατρευτεί.

Αντί λοιπόν ορισμένοι αστυνομικοί να δουν σοβαρά την πρόταση του προέδρου τους και πολιτισμένα να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την τρόικα που αμφισβητεί ευθέως τη συνδικαλιστική λειτουργία στην Ελλάδα του 2014, άθελά τους εκθέτουν για άλλη μια φορά εαυτόν και αλλήλους. Ορισμένες δημόσιες αναφορές, εξελίσσονται σε πεδίο ύβρεων και προσωπικών επιθέσεων ρίχνοντας το επίπεδό τους ως αστυνομικών πρωτίστως

Όσοι βέβαια σέβονται και επιδιώκουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της ΠΟΑΣΥ δεν κρύβουν την ανησυχία τους. Κι αυτό φάνηκε στο 24^ο συνέδριο και από την ομιλία της προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Ροδόπης, της Σταυρούλας Τζατζανά, που για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία της, ελέγχθηκε πειθαρχικά επί Δένδια, επειδή διαμαρτυρήθηκε για την μετατροπή της σχολής αστυφυλάκων Κομοτηνής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλοδαπών. Δεν περιορίστηκε σε μια ανακοίνωση καταγγελίας αλλά βγήκε παλικαρίσια με πολλούς συναδέλφους της απέναντι στα ΜΑΤ έξω από την πύλη της σχολής την ώρα που έμπαιναν μέσα οι αλλοδαποί κλπ κλπ

Στο συνέδριο έθεσε συγκεκριμένα θέματα που απαιτούν απαντήσεις ιδίως από τους επικριτές της Ομοσπονδίας. Σταχυολογούμε ορισμένα κομμάτια μιας πυκνής σε ιδέες και ανησυχίες ομιλίας, που για όποιον ενδιαφέρεται, είναι αναρτημένη στο σάιτ της ΠΟΑΣΥ:

-Η δημοκρατική λειτουργία των Πρωτοβαθμίων Ενώσεων αλλά και της Ομοσπονδίας, δεν εμποδίζει κανέναν να πρωτοστατήσει σε οποιεσδήποτε άλλες ενέργειες που θα αποσκοπούσαν, αν ήθελε, στην αύξηση της συμμετοχικότητας και άρα στην αποτελεσματικότερη επίδοσή μας.

Δεχόμασταν φυσικά και τις αρνητικές επιρροές από το φυγόμαχο και φυγόπονο πνεύμα της εποχής, που εσκεμμένα ή καλομελετημένα αν θέλετε, διάβρωνε την κοινωνική συνοχή και οδηγούσε στον εγωκεντρισμό, στην απάθεια, στην απομόνωση, στην παραίτηση από κάθε προσπάθεια βελτίωσης και τελικά στην εξ αποστάσεως κριτική των πραγμάτων από το καφενείο, τον καναπέ, όπως λέγαμε παλιότερα και από το πληκτρολόγιο, τα bloks ή το facebook σήμερα…..

-Οι νέοι αστυνομικοί δεν πρέπει να έχουν καμία αμφιβολία σήμερα ότι το προσκλητήριο της Ομοσπονδίας για νέους αγώνες δεν έχει ρητορικό χαρακτήρα. Το κάλεσμα και η συμμετοχή στους αγώνες είναι το μόνο δοκιμασμένο «όπλο» για να διασφαλίζει τη διαρκή ύπαρξή του το συνδικαλιστικό κίνημα.

Βέβαια, ο κίνδυνος της διολίσθησης σε συντεχνιακού τύπου οργάνωση με κυρίαρχα τα γραφειοκρατικά στοιχεία λειτουργίας, είναι πάντα υπαρκτός. Αν το συνδικάτο περιχαρακωθεί στην προβολή μόνο συντεχνιακών αιτημάτων χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το κοινωνικό γίγνεσθαι και τα αιτήματα της κοινωνίας, θα ξεκόψει από τους φυσικούς του συμμάχους, τους πολίτες δηλαδή, αλλά σταδιακά και από τα ίδια του τα μέλη, τα οποία στο βαθμό που δεν λαμβάνουν απαντήσεις στα αιτήματά τους, θα στρέφονται εναντίον του, χωρίς να τα απασχολεί ποιος πραγματικά ευθύνεται για το πρόβλημά του.

Επομένως, για όσους τυχόν ονειρεύονται μια «λάιτ» συνδικαλιστική εκπροσώπηση, πρέπει να είναι σαφές ότι, όπως η Αστυνομία δεν μπορεί να λειτουργεί ξεκομμένα από το κοινωνικό γίγνεσθαι, έτσι και ο αστυνομικός συνδικαλισμός, δεν μπορεί να λειτουργεί μέσα στα καλούπια της εκάστοτε κυβέρνησης.

-Με την καθιέρωση της απλής αναλογικής και την ενίσχυση της αντιπροσωπευτικότητας (Ν.3938/2011), εμφανίστηκε το φαινόμενο των διαφορετικών συνδυασμών όχι με ευκρινή κομματικά κριτήρια (αφού αυτό αντίκειται στο Σύνταγμα και πατάσσεται δια ροπάλου), αλλά με βάση μια χαλαρή συνένωση μάλλον διαπροσωπικών, υπηρεσιακών και λοιπών σχέσεων και συμφερόντων. Η ομαδοποίηση που παρατηρείται, πηγάζει κυρίως από την ανάγκη όσων ασχολούνται με τον συνδικαλισμό, να διεκδικήσουν πιο οργανωμένα και από καλύτερες θέσεις την εκλογή τους στα συνδικαλιστικά όργανα, ενώ είναι προς διερεύνηση αν κάποιοι εξυπηρετούν και σκοπιμότητες πέραν του καλώς εννοουμένου συνδικαλιστικού ενδιαφέροντος.

Για μας, η ενότητα και η διαφάνεια στη λειτουργία μας πρέπει να διαφυλαχθούν σε κάθε περίπτωση. Υπό αυτήν την έννοια ίσως χρήζει επικαιροποίησης και εκ νέου διακίνησης ο Κώδικας Επαγγελματικής Συνδικαλιστικής Δεοντολογίας της ΠΟΑΣΥ που είχε κυκλοφορήσει το 2000. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι:

- Ενότητα σημαίνει συμμετοχή από όλους στις κοινές δράσεις, όταν και όποτε αποφασίζονται, χωρίς δεύτερες σκέψεις αποχής ή και υπονόμευσης, που δυναμιτίζουν το αποτέλεσμα και εκθέτουν τελικά όλους. Και αυτούς που διοργανώνουν την όποια εκδήλωση και αυτούς που παρακολουθούν εξ αποστάσεως.

- Ενότητα, επίσης, σημαίνει, ταύτιση όλων στον επιδιωκόμενο κάθε φορά στόχο, που μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά που πάντα όμως σχετίζεται με τα συμφέροντα των μελών μας. Και όπως προείπα, συμφέροντα όχι πάντα συντεχνιακά, αλλά τοποθετημένα μέσα στο γενικότερο κοινωνικό συμφέρον.

Εφόσον λειτουργούμε σε αυτό το πλαίσιο, θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω από τις πρωτοβουλίες τόσο των Πρωτοβαθμίων Ενώσεων όσο και της ΠΟΑΣΥ, χωρίς να τίθεται εν αμφιβόλω η αγωνιστική κατεύθυνση.

Εξάλλου, η Ομοσπονδία στην 26χρονη ιστορική της διαδρομή έχει αποδείξει ότι κατέχει τη σκυτάλη ενός πρωτοποριακού αγώνα και μάλιστα σε κρίσιμες περιόδους, συσπειρώνοντας τόσο τις Πρωτοβάθμιες, όσο και τις υπόλοιπες Ομοσπονδίες των ενστόλων.

-Σε ό,τι αφορά τις μορφές δράσης –διότι δεχόμαστε και σε αυτό κριτική του στυλ ότι είμαστε ξεπερασμένοι- να μη λησμονούμε ότι έχει τεθεί από τον Φεβρουάριο του 2012 (Διευρυμένο Γενικό Συμβούλιο στη ΓΑΔΑ) το ζήτημα της απεργίας και της λευκής απεργίας, ειδικότερα που σημαίνει αυστηρή τήρηση των κανονισμών εργασίας. Αυτό δεν έχει αξιοποιηθεί από κανέναν. Το γιατί θα ήθελα να απαντηθεί από εκείνους που μας ασκούν κριτική.

-Η καταγεγραμμένη διάθεση για νέες μορφές αγώνα, όπως μαζικότερες συγκεντρώσεις σε τοπικό επίπεδο για συγκεκριμένα θέματα, ακτιβιστικές κινήσεις σε συνεργασία με άλλους φορείς, δήμους κλπ, δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εφαρμογής. Να μας δώσουν απάντηση και σ” αυτό το γιατί επίσης όσοι μας ασκούν αρνητική κριτική.

Εμείς ποτέ δεν κρύψαμε ότι θεωρούμε αναγκαία την οργανωτική μας ανάπτυξη – παρεμβατική δράση. Οφείλουμε επομένως να προβληματιστούμε για τις επόμενες ενέργειές μας, την τακτική που θα ακολουθήσουμε, εμμένοντας στην ίδια όμως στρατηγική, στην στρατηγική μιας δυναμικής – παρεμβατικής ΠΟΑΣΥ, χωρίς τους διχαστικούς και αποπροσανατολιστικούς χαρακτηρισμούς σε παλιά, ενδιάμεση, νέα και αν είναι έτσι γιατί όχι και πιο …νέα ΠΟΑΣΥ.

-Συμπερασματικά, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι είναι καθολική η απαίτηση για ενδυνάμωση της συνδικαλιστικής – παρεμβατικής παρουσίας της ΠΟΑΣΥ με αφορμή και τη δημιουργία της Ομάδας Εργασίας της «νέας γενιάς», όπως ειπώθηκε στην αρχή και ίσως να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στο ρόλο της ο όρος νέα γενιά, διότι τα προβλήματα είναι κοινά, -αλλά αντιλαμβάνομαι την αγωνία του προέδρου που το πρότεινε πριν από ένα χρόνο και πάντα με προσανατολισμό στους νέους συναδέλφους-, μπορούμε να δώσουμε έμφαση στα εξής, ζητήματα κλπ.

ΠΗΓΗ: poasy.gr