Τα κουρέλια των μαυρογιαλούρων «τραγουδάνε» ακόμα

Εξηγήσαμε στο μέτρο του δυνατού με σειρά αναρτήσεών μας γιατί αποτελεί αδήριτη ανάγκη η χάραξη μιας νέας πολιτικής για το ανθρώπινο δυναμικό της Ελληνικής Αστυνομίας. Διαβάζοντάς τες αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης και την άλλη διάσταση του θέματος, το γιατί τα κυβερνώντα κόμματα Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν παρουσίασαν ποτέ μια τέτοια πολιτική είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά, ως κυβερνητικές θέσεις. Οι προτάσεις για τους αστυνομικούς, κατά βάση αφορούν και τους λιμενικούς και τους πυροσβέστες, αφού αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του οργανισμού των Σωμάτων Ασφαλείας. Αν κατά μείζονα λόγο Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ θεωρούσαν «πολυτέλεια» την διατύπωση δεσμευτικών θέσεων για τους αστυνομικούς που με τη συνδικαλιστική τους δράση ήταν αυτοί που πίεζαν περισσότερο, για πυροσβέστες και λιμενικούς δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος ενασχόλησης μαζί τους. Τους αντιμετώπιζαν περίπου ως μη υπάρχοντες. Ελέγχοντας τις ηγεσίες εξασφάλιζαν τα νώτα τους.

Αυτήν την αίσθηση αποκομίζει όποιος μελετήσει τις θέσεις του αξιωματικού του Πυροσβεστικού Σώματος Ιωάννη Θ. Ζάχου, που αναρτήθηκαν προ ημερών στο bloko.gr και αναδημοσιεύτηκαν από το fire.gr, χωρίς να προκαλέσουν αντιδράσεις.

 Ο αρθρογράφος καταφέρεται με πρωτοφανή οξύτητα κατά των κυβερνώντων και των συνδικαλιστών του Π.Σ. Τον απασχολεί το εύρος του κομματισμού και ο ξεπεσμός όσων τον υπηρετούν, περιλαμβανομένης και της ηγεσίας τους. Θέτει τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και καταγγέλλει την διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας, ως στημένη υπόθεση. Όποιος έχει κουράγιο μπορεί να διαβάσει το μακροσκελές αυτό άρθρο στην πηγή του. Εμείς παραθέτουμε τον επίλογό του, που συνοψίζει την αιτία του προβλήματος και φωτίζει το δρόμο για τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής για τον ένστολο:

«Ο θεσμός των κρίσεων των αξιωματικών κατά γενική ομολογία είναι παρωχημένος, αλλά δεν τον ακουμπάνε αφού αποτελεί το ιδανικό εργαλείο χειραγώγησης των αξιωματικών και προώθησης εαυτών και ημετέρων. Ας σκεφθεί κανένας ποιά είναι τα κριτήρια των προαγωγών: Πρωτίστως η κομματική προσήλωση και η εύνοια των συνδικαλιστών εφόσον τους «περνάει» και δεν έχουν περιέλθει στη δυσμένεια του συστήματος, ιδιαίτερα τώρα στον αστερισμό των μνημονίων και δευτερευόντως η προσωπική άποψη και ο τοπικισμός του Αρχηγού, στο βαθμό που το επιτρέπουν αυτοί που τον ανέδειξαν, γιατί έχει να εξοφλήσει τα γραμμάτια της υποστήριξής του. Ακόμη, το ενδιαφέρον υψηλών εκκλησιαστικών κύκλων, κ.λπ. Αρκεί να πληροίς μια προϋπόθεση κι ας εκκρεμεί η διερεύνηση σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων εις βάρος σου ή είσαι και υπόδικος, προκειμένου να προαχθείς, να τύχεις ευνοϊκής μεταχείρισης σε δικαιούμενη μετάθεση ή/και να την αποφύγεις. Κάποιο αξιοπρεπές  «κορόιδο» που θα του χρυσώσουν το χάπι ως πλέον αξιόλογο για την κάλυψη της «νευραλγικής» αυτής θέσης, θα βρεθεί να σε αντικαταστήσει.        

Είναι γνωστό ότι ο στενός εναγκαλισμός και έλεγχος του συνδικαλιστικού κινήματος από τους κομματικούς μηχανισμούς, κυρίως των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, αυξάνει την τάση διαπλοκής και διαφθοράς. Στη λαϊκή παροιμία «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», αποκρυσταλλώνεται πλήρως η διαπλεκόμενη σχέση υπηρεσιακών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παραγόντων. Την ευθύνη όμως διαπαιδαγώγησης των κοινωνιών έχουν αυτοί που άρχουν. Η συμπεριφορά και δράση μανδαρίνων της δημόσιας διοίκησης, εκδηλώνεται ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές κυβερνητικών κομματανθρώπων, που ανέχονται, επιτρέπουν ή/και καθορίζουν τα όρια και τον τρόπο λειτουργίας τους, των οποίων πράξεις ή παραλείψεις ενίοτε άπτονται διατάξεων του Ποινικού Κώδικα και πειθαρχικού δικαίου. Ανεπάγγελτα κομματικά στελέχη μπορεί να μην έχουν εκλεγεί, ανταμείβονται όμως, διοριζόμενοι σε θέσεις γενικών γραμματειών υπουργείων, υψηλές διευθυντικές θέσεις φορέων και οργανισμών του Δημοσίου, κ.λπ., αποδεικνύοντας ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτή η ποιότητα του πολιτικού της προσωπικού.

Αντί της άμεσης ανανέωσης και οράματος, το ένστικτο του φαύλου πολιτικού συστήματος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσής του, επιπλέον το οδηγεί σε ακραία φορολόγηση οριζοντίως και αδιακρίτως, μόνο όμως επί μη εχόντων και μη κατεχόντων, προστατεύοντας τους χορηγούς του. Για αυτούς δεν προέχει η υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος με την ορθολογική στελέχωση του κράτους, αλλά η αποπληρωμή πολιτικών γραμματίων στο όνομα της ψήφου και στόχο, πρωτίστως την προσωπική επανεκλογή και την επικράτηση του ημετέρου κόμματος.

Για την κατάντια και κακοδαιμονία όμως του τόπου, εντέχνως φροντίζουν οι επονομαζόμενοι «κοινοτικοί εταίροι» και «σύμμαχοι» της ευρωπαϊκής και ατλαντικής λυκοσυμμαχίας. Ένας και μοναδικός όρος, που έπρεπε να επιβληθεί στον ελληνικό λαό έναντι της προσφερόμενης οικονομικής στήριξης, αν ενδιαφέρονταν για την ευημερία του και τη δήθεν διάσωσή του, στα πλαίσια της αλληλέγγυας, ισότιμης σχέσης και του κατ’ ευφημισμόν ευρωπαϊκού κεκτημένου (των τοκογλύφων τραπεζιτών κι όχι των λαών), είναι: η πάση θυσία απαλλαγή του από το άθλιο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο, τα γυαλιστερά καλοπληρωμένα τίποτα και τις παρασιτικές ασημαντότητες σε όλες τις δομές της δημόσιας διοίκησης. Η χορήγηση δανείων όμως σε ένα κράτος ήδη χρεοκοπημένο διευκόλυνε τα μακροπρόθεσμα σχέδιά τους να το ισοπεδώσουν εξασφαλίζοντας τεράστια κέρδη και  να το μετατρέψουν τελικά σε προτεκτοράτο τους, έχοντας διασφαλίσει την απόλυτη υποταγή των εγχώριων κυβερνητικών κλεπτοκρατών, δια της διαφθοράς τους, την οποία τους υπενθυμίζουν όταν χρειαστεί. Σίγουρα διαθέτουν μεγάλο ψηφιακό αρχείο καταγραφής οικονομικών και ροζ σκανδάλων (αυτά συνήθως πάνε μαζί) και οτιδήποτε άλλου μπορεί να αποτελέσει στοιχείο εκβιασμού. Γνώριζαν όμως καλά το ποιόν της πολιτικής ελίτ που δάνειζαν. Τους πληροφορούσαν οι προμηθευτές, όπως αυτοί της Siemens και άλλοι εγχώριοι πράκτορές τους, μιζολάτρες, κλεπτομανείς. Ευτυχώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις που, για τη διατήρηση της ελπίδας, ανθίστανται.

 Σχετικά, ο έγκυρος αρθρογράφος-καθηγητής Χρ. Γιανναράς σημειώνει στην εφημερίδα «Καθημερινή» (25.5.2014): «Οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι Ηγέτες αποκλείεται ν' αγνοούσαν την έκταση λωποδυσίας του κοινωνικού χρήματος και των δανείων στην κομματοκρατούμενη Ελλάδα, τους Επώνυμους και διεθνώς διασυρμένους, που με νομικό εφεύρημα την έγκαιρη "παραγραφή" (πιο πρόστυχο τέχνασμα δεν μπορούσε να διανοηθεί πολιτικό σύστημα) οι λωποδύτες πολιτικοί κατέκλεβαν τη Χώρα και προχωρούσαν στη διαπλοκή με κλέφτες εργολήπτες, προμηθευτές του Δημοσίου, εκδότες, καναλάρχες». Ποια είναι η ποιότητα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ταύτισαν την επιβίωση και την κυριαρχία τους με τη μετατροπή της Ελλάδας σε αγγλοσαξονικό προτεκτοράτο και τώρα σε γερμανικό, περιγράφεται εξαιρετικά σε έκθεση που συνέταξε το 1947 προς τον Αμερικανό πρόεδρο Τρούμαν ο επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής, Paul Α. Porter:

 «Εδώ δεν υπάρχει κράτος! Υπάρχει μόνο μία ιεραρχία πολιτικών, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Μοναδική τους έννοια, η κατάκτηση της εξουσίας. Στόχος τους είναι να χρησιμοποιήσουν την ξένη βοήθεια για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας που έχει την έδρα της στην πλατεία Κολωνακίου…….». Οι επίγονοι αυτών τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες κλίκες εξυπηρετούν, όπως οι δοσίλογοι γερμανοτσολιάδες, οι καταδότες ταγματασφαλίτες με τις κουκούλες, οι κομπραδόροι και οι χίτες της κατοχής. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην νεώτερη ελληνική ιστορία, όπου το πολιτικό προσωπικό επιδεικνύει τέτοιο εκδικητικό μένος και σαδισμό απέναντι στον απλό λαό και τόσο ενδοτισμό στα όρια της απόλυτης δουλικής ευπείθειας και γλοιώδους υποτέλειας, προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία του, με οποιοδήποτε τίμημα. Αναμφίβολα, αυτή η πολιτικοοικονομική ελίτ (;) αποτελεί την ύβρη της ελληνικότητας, ο δε αυτοπροβαλλόμενος πατριωτισμός τους (καταφύγιο πολιτικών απατεώνων), δήθεν για τη σωτηρία της χώρας, το συγκεκαλυμμένο προσωπείο του δοσιλογισμού, της ψευτιάς, αλητείας και παλιανθρωπιάς τους».

ΠΗΓΗ: bloko.gr fire.gr