Δημοσιογράφοι και όχι μόνο, σε κωμικούς ρόλους…

Όσο πλησιάζει η ημέρα των εθνικών εκλογών, τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα πολλαπλασιάζουν τα ρεπορτάζ τους για να στηρίξουν το γνωστό δόγμα «νόμος και τάξη». Την προπαγάνδα δηλαδή που εξυπηρετεί τους εκλογικούς στόχους της κυβέρνησης:  τρομοκράτηση των νοικοκυραίων και εγκλωβισμό τους στο πλαστό δίλημμα της σταθερότητας που δήθεν εξασφαλίζει η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το «έργο» ξεκίνησε πριν από το Πολυτεχνείο και συνεχίζεται κανονικά με τις αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια και όπου άλλου ανακύπτει θέμα. Τελευταίο σκηνικό τρόμου, οι πυροβολισμοί στο κτίριο της πρεσβείας του Ισραήλ,  όπου ορισμένοι ρεπόρτερς στην προσπάθειά τους να σερβίρουν σπάνια και εντυπωσιακά ευρήματα για να καταστήσουν ακόμα πιο καταστροφικό και εγκληματικό αυτό καθ’ αυτό το γεγονός, αγγίζουν και οι ίδιοι τα όρια της γελοιότητας.

Πάση θυσία, το θέμα πρέπει να μείνει στην επικαιρότητα όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι έχουμε κύμα τρομοκρατίας, έξαρση εγκληματικότητας και  άρα άμεση απαίτηση κυβερνητικών παρεμβάσεων. Φυσικά για να πιάσει αυτή η τακτική, στο κόλπο πρέπει να συμμετέχουν όλα τα ΜΜΕ. Οσο πιο συντονισμένη είναι η επίθεση εναντίον της κοινής γνώμης, τόσο πιο πιστευτή και πιο αποτελεσματική γίνεται η προπαγάνδα τους.

Για άλλη μια φορά η υπερβολή ορισμένων πτυχών του θέματος και η επανάληψη των γνωστών στερεοτύπων για τους εγκληματίες (αλβανοί –κακοποιοί, τρομοκράτες-αναρχικοί κλπ) συντηρούν τις ιδεολογικές προκαταλήψεις και εμποδίζουν την αλήθεια να φτάσει στα μάτια και τα αφτιά των νοικοκυραίων.

Ο ηθικός πανικός και το κλίμα ανασφάλειας που καλλιεργούνται σε αυτές τις περιπτώσεις δεν συμβάλλουν στην αναζήτηση των αιτίων της εγκληματικότητας. Κανείς δεν ασχολείται με το υπόβαθρο, αλλά με το επιφαινόμενο. Ποτέ δεν τίθενται ερωτήματα, ούτε αναζητούνται ευθύνες. Αστυνομία, δικαιοσύνη, κοινωνία, μένουν μακριά από τα ρεπορτάζ και η μόνη επωδός τους είναι το δόγμα «νόμος και τάξη». Περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερη καταστολή. Δεν συμφέρει την κυβέρνηση η παραμικρή αναζήτηση τυχόν ευθυνών –λαθών στο ισχύον σύστημα αστυνόμευσης και απονομής δικαιοσύνης (ποιος αλήθεια έμαθε ποτέ για τις κυβερνητικές ευθύνες στην υπόθεση του καταζητούμενου τώρα Χριστόδουλου Ξηρού;).

Τον κοινωνικό έλεγχο η κρατούσα κατάσταση επιθυμεί κι αυτόν να τον ελέγχει μέσω των ελεγχόμενων δομών πληροφόρησης διότι γνωρίζει πόσο παρακινδυνευμένο είναι να αφεθεί στην τύχη του. ( Ένα παράδειγμα: Φανταστείτε ότι ο γιος τους πρωθυπουργού πιάστηκε στο κολέγιο με σκονάκι, αλλά τιμωρήθηκε η δασκάλα του. Το γεγονός καλώς δεν έτυχε πολιτικής εκμετάλλευσης. Όταν όμως ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει θρασίμια που δεν έχουν αγωγή από το σπίτι τους, τους φοιτητές που αντέδρασαν βίαια στις αποφάσεις του πρύτανη Φορτσάκη, δεν θα πρεπε κάποιος να του υπενθυμίζει τα όριά του ως πρωθυπουργού;)

Η επιλογή επομένως του τι είναι είδηση και πώς θα προβληθεί αποτελεί προνόμιο της καθεστωτικής τάξης πραγμάτων και υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία.

 Μέσα σε αυτό το πλαίσιο απονέμονται ρόλοι και όλα μοιάζουν καλοσυντονισμένα ώσπου μια μέρα ένα παιδί από το βάθος να φωνάξει το γνωστό «ο Βασιλιάς είναι γυμνός!»

Στην περίπτωσή μας, έτσι όπως έχει καταρρεύσει όλο το σύστημα, παρασέρνει στην πτώση του και το υπάρχον μιντιακό κατεστημένο. Η προσπάθεια που καταβάλει για την αναστήλωση του δόγματος «νόμος και τάξη» πέφτει στο κενό πλέον.

 Τα εκατομμύρια των ανέργων και των νεόπτωχων ξέρουν πολύ καλά ότι την αποσταθεροποίηση της ζωής τους δεν την προκάλεσαν ούτε οι αναρχικοί ούτε οι Αλβανοί κακοποιοί. Την προκάλεσαν οι κυβερνώντες και αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο.

Απειλή κατά της κοινωνίας και του έθνους δεν είναι όσοι αμφισβητούν αυτό ακριβώς το δόγμα του «νόμος και τάξη» αλλά όσοι το υπηρετούν για να κρύψουν τους πραγματικούς υπαίτιους του δράματος που ζει σήμερα η Ελλάδα. Ενός δράματος που τροφοδοτούν και με την τρομοϋστερία τους σε βαθμό να αναρωτιέται κανείς αν είναι τόσο ηλίθιοι και δεν αντιλαμβάνονται το κακό που μπορεί να κάνουν π.χ. στον τουρισμό μας που τρέφεται κάθε χρόνο με ικανό αριθμό τουριστών και από το Ισραήλ.

Στο βωμό του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, θυσιάζονται για άλλη μια φορά τα συμφέροντα της χώρας, αλλά την ίδια ώρα αποκαλύπτεται το μέγεθος της υποκρισίας των κυβερνώντων όταν διαλαλούν ότι νοιάζονται για την ασφάλεια και την ανάπτυξή της.

Αλλά είπαμε. Με τέτοια δημοσιογραφία και με τέτοιους δημοσιογράφους, τι περιμένεις;

(ΥΓ Εννοείται ότι δεν γενικεύουμε. Η κριτική προσέγγισή μας δεν αφορά το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου).